Redactie Beroepseer

Zojuist is verschenen het rapport Preparing Teachers and Developing School Leaders for the 21st Century: Lessons from around the World van de organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO).

Pedro De Bruyckere & Bert Smits schrijven op hun blog, bestemd voor leraren, opvoeders, ouders en werkgevers:

OESO-rapport stelt: Geef leerkrachten meer status, loon en autonomie.

Er dreigt wereldwijd een tekort aan leerkrachten, de OESO pleit voor een nieuwe aanpak om leerkrachten de recruteren. Werken in het onderwijs moet aantrekkelijker worden voor de slimste studenten stelt een nieuw rapport van de OESO, daarom moeten leerkrachten meer status, een hoger loon en meer autonomie krijgen.

Het rapport beschrijft de kwaliteit van de leerkrachten als de sleutel tot het verhogen van de kwaliteit van het onderwijs. De meest succesvolle onderwijssystemen, zoals Finland en Singapore, zoeken de lesgevers vooral bij de best presterende studenten.

Het onderzoek is voorgesteld op een internationale conferentie over het beroep van leerkracht in New York*).  In het rapport argumenteert Mr Schleicher dat als onderwijssystemen competitief willen zijn, ze het juiste personeel moeten recruteren en passend belonen.

Een moderne economie heeft leerkrachten nodig die ”high-level knowledge workers” zijn, kenniswerkers, die het leren van kinderen in een digitaal tijdperk moeten kunnen ondersteunen. In een wereld waarin informatie slechts een zoekopdracht op Google verwijderd is, is er nood aan een meer flexibele type leerkracht. Het probleem is dat dergelijke profielen vaak niet meer in het onderwijs willen werken volgens Schleicher:

“But people who see themselves as knowledge workers are not attracted by schools organised like an assembly line, with teachers working as interchangeable widgets in a bureaucratic command-and-control environment.”

Het rapport stelt dat leerkrachten in de geïndustrialiseerde wereld niet de verloning krijgen die overeenkomt met hun belang. Naast een goed loon is het vooral belangrijk dat er progressie bestaat in hun loopbaan en de constant training. Het rapport waarschuwt ook dat als er een tekort ontstaat aan kwaliteitsvolle leerkrachten in wiskunde en wetenschappen, dit de kwaliteit van het onderwijs kan schaden.

*) op de International Summit on the Teaching Profession, New York City, maart 14-15, 2012. Klik hier.

In 2013 vindt de jaarlijkse International Summit on the Teaching Profession in Amsterdam plaats. Dit kondigt staatssecretaris Zijlstra aan in zijn afsluitende toespraak op de top van 2012 in New York.
De top is een gezamenlijke inspanning van overheid, vakbonden en de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). Volgend jaar wordt deze gehouden in de Beurs van Berlage en het Scheepvaartmuseum in Amsterdam.De top is gericht op een open en vrije discussie over succesvol beleid, kansen en uitdagingen binnen het onderwijs en de rol van leraren daarin. Aan de top nemen de twintig in het onderwijs best presterende landen van de wereld deel.
“Ik ben er trots op dat we de Teacher Summit in Nederland gaan houden. Hiermee willen we laten zien dat onze leraren tot de beste van de wereld horen”, aldus staatssecretaris Zijlstra.

OESO-rapport stelt: Geef leerkrachten meer status, loon en autonomie! Blog van Pedro De Bruyckere, 14 maart 2012: https://pedrodebruyckere.blog

Schleicher, A. (2012), Ed., Preparing Teachers and Developing School Leaders for the 21st Century: Lessons from around the World, OECD Publishing: https://www.oecd.org/site/eduistp2012/49850576.pdf

Lees ook op Blogs Beroepseer Wat kan de wereld van het Finse onderwijs leren? Klik hier.

Marcel Wintels vindt dat het onderwijs bezig is met steeds meer bureaucratiseren. Hij stortte zijn hart uit in zijn stuk Bureaucratisering in het onderwijs is een uiting van wantrouwen dat op 6 maart 2012 verscheen op de site van Onderwijs Brabant, bestemd voor professionals werkzaam in het onderwijs in Brabant.
Wintels is voorzitter van het College van Bestuur van Fontys hogescholen (HBO) en lid van het bestuur van de HBO-Raad:

“Het onderwijs bureaucratiseert helaas steeds meer. Nu staat het hoger onderwijs weer voor een foute afslag. Dan heb ik het niet eens over bezuinigingen. Ook niet over zorgelijke plannen rondom beëindiging van financiering van het deeltijdonderwijs. Evenmin over de onvoldoende kwaliteit die bij een aantal opleidingen (van de ruim 1.000) afgelopen jaren is vastgesteld. De problemen en incidenten zijn alom bekend. Elke opleiding die niet aan de maat is, is er een teveel. Laten we ons wel blijven realiseren dat het om een of enkele procenten van alle opleidingen gaat.
We moeten kritisch zijn en blijven op de onderwijskwaliteit. Meer inhoud, intensievere programma’s, strakker georganiseerd en uitdagender. Minder vrijblijvend, meer eisend. Van onze docenten verlangen we vakmanschap en meesterschap. Ook van studenten mogen we meer eisen. Een betere voorbereiding en oriëntatie op de studie die ze kiezen. Meer verplichte aanwezigheid bij lessen. En de studie in principe voltooien in de tijd die ervoor staat.

Mijn zorg en kritiek ziet op een ander punt. De politiek, geschrokken van de incidenten, stelt steeds meer regels. Nu wil ze fijnmazige zogenaamde prestatieafspraken maken met alle hogescholen en universiteiten. Om op basis daarvan 7% van het budget toe te delen. Want anders, zo is de veronderstelling, wordt het nooit wat met die kwaliteit. Eigenlijk een fundamentele blijk van wantrouwen, een ‘rode kaart’, voor de hele sector.  De politiek denkt dat ‘sturen met geld’ incidenten voorkomt en kwaliteit verhoogt. Ziende blind en horende doof voor de werkelijkheid geloven ze in hun eigen Haagse aanpak. Ieder zo zijn eigen geloof kun je denken. Of, zoals velen zeggen, het loopt vanzelf wel vast, dus waarom je druk maken. En ach, over een paar jaar waait de politieke wind weer anders. Dan is vastgesteld dat op geld sturen iets anders is dan sturen op kwaliteit, heeft het perverse prikkels opgeleverd, komt er een onderzoekscommissie en ‘moet de onderste steen boven komen’. Cynisme alom hoor ik om me heen: over een Review Commissie die de onderwijsonderkoning van Nederland wordt en over beoordelingskaders die niemand interesseert behalve de subsidie/geldschrijvers. Gewoon mensen vrijmaken om op te schrijven wat opgeschreven moet worden. Om vervolgens laconiek weer mee te bewegen onder het mom van ‘de politieke realiteit’. Zo jammer.

Ik heb niets tegen prestatieafspraken, integendeel. Fontys was de eerste hogeschool die deze gemaakt had. Op 1 A4tje. Geroemd door de staatssecretaris. Maar het zal straks niet volstaan. Er moeten plannen, plannen en nog meer plannen komen, rankings en benchmarks geleverd worden, kaders en profieldimensies beschreven worden. Onder het mom van: Wie schrijft die blijft in dit land.
Subsidiejunks moeten we worden. Voor zogenaamde prestatiebekostiging op bureaucratiserende parameters met plannenschrijverij naar geld hengelen.
Wat dan wel? Doen wat we moeten doen. Dat is in het onderwijs lesgeven. Boeiend en hoogwaardig onderwijs verzorgen. Het ‘hoe’ laat ik aan onze docenten over. Het ‘wat’, daar waar het de samenleving om gaat, het eindniveau, daarop moeten opleidingen continu beoordeeld worden en verantwoording afleggen. Bij wijze van spreken elke dag. Laat de inspectie, peer-reviews, OCW, de visitatiecommissies, de NVAO of wie dan ook zeer regelmatig op onverwachte momenten het eindniveau van onze afstudeeropdrachten van alle opleidingen beoordelen. Is dat eindniveau namelijk aan de maat, dan zit het goed. Is dat ondermaats, dan moet – na misschien maximaal een keer een waarschuwing gehad te hebben – de licentie ingetrokken worden, de financiering stoppen en de opleiding sluiten. Eenvoudig, helder en streng. Beoordelen wat beoordeeld moet worden: het eindniveau.
Elke docent die het onderwijs moet opofferen voor een plannen- en subsidieschrijver is er een teveel. Er zijn al te veel plannen geschreven. Die door bijna niemand gelezen worden.

Nog nooit is zelfs ook maar iemand van OCW of de politiek geïnteresseerd geweest in onze verantwoording, ons jaarverslag. Waar heel veel in staat. Nog nooit is er een vraag over gesteld…
Goed onderwijs is, net als goed bestuur, mensenwerk! Zet in op het gezonde verstand, menselijke maat, kleinschaligheid, professionaliteit, eigenaarschap en vertrouwen. Onderwijs met een hart en een ziel. Zet daarnaast wel strenge frequente controle en verantwoording op het eindniveau. Maar blijf weg bij verdergaande centralisatie, weg bij institutioneel denken, weg bij planeconomische overheidssturing, weg bij (ik leen even uit het concept beoordelingskader…) ‘beschreven profieldimensies op een set van indicatoren uit gekozen benchmarkinstellingen’ – au!, weg bij nieuwe bureaucratische systemen.
Mensen maken het verschil, niet systemen, zeker fijnmazige bekostigingssystemen niet. Een hartenkreet, gericht aan de politiek. Het cynisme voorbij. Onderwijs is mensenwerk!”

Bureaucratisering in het onderwijs is een uiting van wantrouwen, door Marcel Wintels, Onderwijs Brabant, 6 maart 2012: www.onderwijsbrabant.nl

“De waarheid is dat het niet nodig is dat gekozen functionarissen ons motiveren”, aldus leraar William Johnson in The New York Times/Sunday Review van 3 maart 2012. Hij schreef op de opiniepagina van de krant het artikel Bekentenissen van een “slechte leraar” dat begint met:

“Ik ben leraar speciaal onderwijs. Mijn leerlingen hebben een leerbeperking, variërend van autisme tot een motorische-, emotionele of aandachtsstoornis. Ik hou van deze kinderen, maar ik heb mijn handen vol aan hen. Bijna zonder uitzondering worstelen ze met standaardtoetsen en frustreren ze ons. Wat meer is, ze zijn middelbare schoolleerlingen en dat betekent dat hun beperkingen vermengd zijn met gierende hormonen en sociale druk.

Zoals u zich wel kunt voorstellen, kan mijn werk heel moeilijk zijn. Bovenop de uitdagingen waarvoor mijn leerlingen me stellen, is door bezuinigingen en veranderingen in het speciale onderwijsbeleid mijn werkdruk aanzienlijk toegenomen binnen achttien maanden tijd. Bovendien is het zo dat mijn klassen groter zijn geworden en er ondersteunend personeel ontslagen is. Leerlingen met een toenemende, ernstige stoornis worden in meer algemene klassen ondergebracht, zoals in die van mij. Daar krijgen ze minder aandacht en hebben ze moeite met zich aanpassen aan het lesprogramma, dat bol staat van door de staat ontworpen toetsen met voor de leerlingen grote consequenties.

Daar komt nog bij dat ik een slechte leraar ben. Zo denk ik er niet zelf over, maar zo’n etiket krijg ik opgeplakt door de afdeling onderwijs van de gemeente. Vorig jaar juni vertelde het schoolhoofd dat hij mijn lesgeven “onvoldoende” vond, daarbij een paar hokjes op een evaluatiedocument aankruisend. Het bracht mijn hele carrière in het ongewisse. Datzelfde jaar kreeg mijn school een hoog cijfer op de ranglijst. Ik was een slechte leraar op een goede school. Dat was nogal vernederend.
Zoals de meeste leraren, heb ik goed en slechte dagen. Dat geldt ook voor mijn leerlingen. Vorig jaar mei observeerde de assistent van ons schoolhoofd mij in een ‘zelfstandige klas’. Een zelfstandige klas is een apart klaslokaal voor leerlingen met ernstige leerstoornissen. In dat lokaal gaf ik schrijfles aan leerlingen in de leeftijd van 14 tot 17 jaar wier leesvaardigheden variëren van groep vijf tot en met de brugklas.

Toen de assistent binnenkwam begon een van de leerlingen, een meisje met een emotionele stoornis uit de derde klas, te vloeken. De assistent negeerde haar, waarna ze tegen mij begon te vloeken. Daarna ging ze ook nog eens potloden door het lokaal gooien. Was dat omdat ik een slechte leraar was? Ik weet het niet.

Wel weet ik dat nadat ze met dingen was gaan gooien, ik haar de klas had uitgestuurd. Ik weet dat ik een paar dagen later bericht kreeg dat mijn lesgeven een onvoldoende had opgeleverd, o.a. vanwege het de klas uitsturen van deze leerlinge in plaats van het volgen van de procedure van de ‘voorgeschreven gedragsregels’.

Ik was verbaasd. Eerder dat jaar had deze assistent mij ook geobserveerd en me te kennen gegeven dat ik allereerst moest gaan werken aan mijn  ‘assertieve stem’ in de klas. Maar ongeveer een maand later heeft mijn schoolhoofd mij geobserveerd en gezegd dat ik me helemaal moest concentreren op het lesprogramma, aangezien zij niets aan te merken had op mijn gedrag in de klas. Een paar weken later had ze me aangemeld voor een prijs voor ‘uitmuntend leraarschap’. Was ik echt een slechte leraar?”

Confessions of a ‘Bad’ Teacher, door William Johnson, Sunday Review/The New York Times, 3 maart 2012: www.nytimes.com/

Foto boven: De auteur William Johnson in een lokaal van zijn school. Foto van Elisabeth Real, The New York Times