Redactie Beroepseer

Maandag 14 november 2011 is Wim van de Merwe, docent metaaltechniek van de scholengemeenschap Reggesteyn uit Rijssen in het Circustheater in Den Haag te gast op het jaarlijkse congres van FME/CWE, de ondernemersorganisatie van de technische industrie, waar hij  zal spreken over zijn vak. Van de Merwe wordt vergezeld van twee van zijn leerlingen, Patrick Karsenberg (16) en Johan Schelfhorst (17).

Van de Merwe is een bevlogen docent en zet zich sinds jaar en dag in voor goed technisch onderwijs in Nederland en bedenkt steeds nieuwe plannen om het te promoten. Zijn leerlingen winnen regelmatig prijzen in lastechniek. Politici, regeringsleiders en ondernemers komen bij Van de Merwe op bezoek om met eigen ogen te zien hoe hij de jeugd motiveert en samenwerking weet te zoeken tussen onderwijs en bedrijfsleven. Een aantal bedrijven hielp mee op Van de Merwe’s school een modern geoutilleerd praktijklokaal in te richten met frees-, draai- en lasmachines, in ruil waarvoor de school gemotiveerde leerlingen als stagiairs in de bedrijven plaatst.
In 2009 kwam voorzitter Jan Kamminga van FME op Reggesteyn een kijkje nemen. Op het jaarcongres van 14 november zal Kamminga afscheid nemen.

Als u kennis wilt maken met Wim van de Merwe, kom dan maandagochtend 14 november om 10.30 uur naar de Goed Werk Hub in Den Haag. Daar zal Van de Merwe voorafgaand aan zijn bezoek aan het congres van FME/CWE in het Circustheater u vertellen hoe hij zijn leerlingen weet te motiveren. Een mooie gelegenheid zelf eens kennis te maken met deze onvermoeibare vmbo-docent en voortrekker van de Stichting Beroepseer. Klik hier voor meer informatie over de bijeenkomst van maandagochtend (Gegevens niet meer beschikbaar)

Kik hier voor het artikel Rijssense vmbo’ers spreken top van Nederlands bedrijfsleven toe in dagblad Tubantia, 10 november 2011. Daarin wordt ook vermeld dat Van de Merwe en zijn leerlingen zijn uitgenodigd door minister Kamp van Sociale Zaken om te komen praten over hun visie op onderwijs in metaaltechniek.

Per september 2011 hebben leraren en schoolhoofden in de staat New York de plicht op een schaal van 0 tot 100 de prestaties op hun school te beoordelen. Dit is vastgelegd in een amendement op de onderwijswet betreffende de Annual Professional Performance Review voor de evaluatie van leraren en schoolhoofden (APPR, mei 2010).

Bepaling daarin is dat twintig tot veertig procent van die beoordeling wordt ontleend aan geleverde prestaties van leerlingen, gemeten aan de hand van standaardtoetsen.
Op het eerste gezicht lijkt het een redelijke methode om de schoolprestaties te beoordelen. Maar, in de praktijk is gebleken dat deze manier van toetsen niet meer te negeren kwalijke en onbedoelde gevolgen heeft voor scholen en leerlingen.

Schoolhoofden van Long Island hebben dan ook een Open brief vol passie geschreven waarin ze de negatieve effecten van de nieuwe regels tot in detail uitleggen en aanbevelingen doen over hoe het wel zou moeten.
Een van de bezwaren tegen standaardtoetsen is bijvoorbeeld dat belastinggeld niet meer naar de scholen gaat, maar naar toetsbedrijven, instructeurs en colporteurs.

In hun brief roepen de schoolhoofden op hen te steunen:
“Wij  komen tot de conclusie dat de voorgestelde APPR-werkwijze een onbewezen systeem is dat leidt tot verspilling van steeds beperkter wordende financiële middelen. Nog belangrijker is dat dit systeem de leraren ten diepste demoraliseert en dat het schadelijk is voor de aan ons toevertrouwde kinderen. Onze leerlingen zijn meer dan de som van toetsenscores en teveel nadruk op toetsenscores zal niet leiden tot beter leren.
Volgens een negen jaar durend onderzoek van de National Research Council heeft de nadruk op toetsen maken in de laatste tien jaar weinig vooruitgang opgeleverd voor het onderwijs, ook niet wat betreft de kosten voor de belastingbetaler.
Wij accepteren verantwoording afleggen en het voortdurend nastreven van hoge maatstaven. Wij willen wat het beste is voor onze leerlingen. Maar we geloven ook dat een onbewezen, kostbaar en potentieel schadelijk evaluatiesysteem niet de weg is naar solide verbetering van het onderwijs. We moeten niet uit het oog verliezen wat er het meest toe doet: academische, sociale en emotionele groei van leerlingen”.

Ga naar de website van de schoolhoofden van Long Island: www.longislandprincipals.org/ (website is opgeheven)

Principals’ Open Letter of Concern, met ondertekenaars: www.scribd.com/document/71354533/Principals-open-letter-of-concern

“We zouden onze professionele stem moeten gebruiken om luid te zeggen waar het op staat, maar er bestaat een angst bij leraren en schoolmedewerkers die ik van mijn leven nog niet eerder ben tegengekomen”, aldus de 67-jarige Linda Rief in een interview in The New York Times van 30 oktober 2011 waarin zij reageert op de toenemende druk van het maken van standaardtoetsen op school.

Rief, lerares op de Oyster River Middle School in Durham, New Hampshire in de V.S. was in 2000 door de National Council of Teachers of English gekozen tot leraar van het jaar van de “middle school”, een schooltype tussen basisschool en middelbare school in.
Riefs school presteerde altijd goed. Er werd met passie lesgegeven en de leerlingen behaalden goede resultaten.
Tot het afgelopen jaar.
Volgens de No child left behind-wet die voorschrijft dat vorderingen van leerlingen regelmatig worden beoordeeld d.m.v. standaardtoetsen, voldoet de Oyster River school niet aan de maatstaven.

Om wel aan die maatstaven te kunnen voldoen, heeft de school dit jaar het roer omgegooid. Een nieuw motto werd ingevoerd: “Vul de vakken in”. Leerlingen kregen het advies dat voor het behalen van een hoge puntenscore voor de verplichte Engelse taaltoets, de schrijfruimte van de toets zoveel mogelijk gevuld moest worden. “Jullie moeten zoveel mogelijk opschrijven als je kan” was het advies van het schoolhoofd: “Mensen hebben dit bestudeerd”.

Het idee alleen al dat zoveel mogelijk opschrijven de beste manier van schrijven is, heeft Rief bijna een hartstilstand bezorgd: “Volslagen idioot. We geloofden in onszelf totdat we opzij geschoven werden door de toetsen”.
De bedoeling van de No child left behind-wet is arme kinderen, vooral in de grote steden, onderwijs van goede kwaliteit geven, maar het toetsen maken is allesoverheersend geworden op de scholen.
De verandering komt hard aan op een school waar de leraren altijd vertrouwen genoten en zelfstandig konden werken.

Rief maakt zich zorgen dat een nieuwe generatie leraren opgroeit met standaardtoetsen en dat ze denken dat het zo hoort. Ze vreest dat openbare scholen waar leraren het leren tot een plezier maken, aan het uitsterven zijn.
Ze zegt wel te begrijpen dat kant en klare lesprogramma’s en gestandaardiseerde toetsen scholen dermate veel kosten besparen, dat wat dat betreft zij en haar soortgenoten daar niet tegenop kunnen boksen.

Klik hier voor het interview met Linda Rief in The New York Times, door Michael Winerip, 30 oktober 2011: In a Standardized Era, a Creative School Is Forced to Be More So: http://www.nytimes.com

Linda Rief schreef een aantal boeken: Inside The Writer’s-Reader’s Notebook (2007), Adolescent Literacy (2007), Vision and Voice (1999), en Seeking Diversity (1992).