Redactie Beroepseer

Er zijn leraren die het verschil maken. Dat wil zeggen, als zij er niet waren geweest, zou de wereld er een stukje slechter aan toe zijn.
In het afgelopen seizoen konden we op de commerciële televisie twee keer de film Freedom Writers zien. Deze in 2007 uitgebrachte film gaat over de Amerikaanse Erin Gruwell (1969) die in 1994 als lerares ging werken op de Wilson High School van Long Beach, Californië. Ze werd aangesteld over een groep van 150 kansarme leerlingen die in de binnenstad van Los Angeles woonde, waar in 1992 hevige rellen waren losgebroken.
Het was de bedoeling dat Gruwell min of meer als oppas voor deze leerlingen zou fungeren, tot ze de school zouden verlaten. Er was weinig vertrouwen, noch van de kant van de schoolleiding, noch van de leerlingen, dat lesgeven tot vruchtbare resultaten zou leiden.

De werkelijkheid pakte anders uit.

Zeer gemotiveerd begon Erin Gruwell haar beroep uit te oefenen, en dat had verrassende gevolgen, uitmondend in de publicatie van The Freedom Writers Diary, waarin door haar leerlingen zelf geschreven verhalen zijn opgenomen.

Op 3 augustus 2011 vertelde Gruwell over haar ervaringen aan een internationaal gehoor van zeshonderd mensen uit het onderwijs op de bijeenkomst The Leader in Me – Global Education Summit op de California University of Pennsylvania.
“Ik kreeg 150 leerlingen onder mijn hoede en van hen werd niet verwacht dat ze het gingen halen”, vertelde Gruwell: “Deze leerlingen werden de hele tijd voor ‘stom, dom en minderwaardig’ uitgemaakt”.

Op haar eerste schooldag had Gruwell gemerkt dat er geen goede leerboeken aanwezig waren, noch andere noodzakelijke leermiddelen, maar wel zeer ongeïnteresseerde leerlingen. Er hadden zich groepen gevormd naar ethnische afkomst, Aziaten, Afro-Amerikanen en Latino’s. Velen kwamen uit gebroken gezinnen, wonend in gewelddadige buurten en hadden familieleden en vrienden die in de gevangenis zaten of de dood hadden gevonden in jeugdbende-oorlogen.

Met bewonderenswaardig geduld en uithoudingsvermogen paste Gruwell het lesprogramma aan. Ze moedigde haar leerlingen aan diep na te denken over hun eigen verstarde overtuigingen en die van anderen. Ze had het over betrokkenheid en tolerantie. Daarbij maakte ze gebruik van literatuur en ging ze fondsen werven om gastsprekers te kunnen uitnodigen.
Een van de eersten was Miep Gies, bekend als de vrouw die het dagboek van Anne Frank heeft gered. Aanleiding hiervoor was de vraag van een leerling wat de holocaust nu eigenlijk was.

Als onderdeel van Engelse les drong Gruwel er bij haar leerlingen op aan een eigen dagboek bij te houden en op te schrijven wat ze meemaakten, om zodoende meer inzicht te krijgen in hun eigen situatie. De verhalen over armoede, dakloosheid, misbruik, afwezige ouders, geweld, strijd, dromen en verwachtingen werden gebundeld in The Freedom Writers Diary en uitgegeven in 1999.

Aan het eind van de bijeenkomst op 3 augustus kreeg Erin Gruwell een staande ovatie, nadat ze haar gehoor had aangemoedigd naar hun scholen terug te gaan en zich te bekommeren om de verwaarloosde en achtergestelde leerlingen, zoals zij zelf ook had gedaan.

Lees meer over de bijeenkomst The Leader in Me – Global Education Summit in het artikel van Mary Niederberger Freedom Writers’ teacher speaks to educators op website van Pittsburgh Post-Gazette, 11 augustus 2011: https://www.post-gazette.com/local/east/2011/08/11/Freedom-Writers-teacher-speaks-to-educators-1/stories/201108110262 (Niet meer beschikbaar).
Probeer het archief: https://post-gazette.newspapers.com/search/?query=freedom%20Writers%27%20teacher%20speaks%20to%20educators&ymd=2011-08-11

Trailer van de film Freedom writers is te zien op IMDB: www.imdb.com/

Erin Gruwell richtte The Freedom Writers Foundation op, voor ondersteuning en training van leraren in de Freedom Writers-methode. De Stichting is ervan overtuigd dat met echte steun en het bieden van echte kansen jonge mensen in staat zijn te leren en uit te groeien tot onafhankelijke, dynamische en opgevoede volwassenen: www.freedomwritersfoundation.org

Op 30 juli 2011 vond in Washington D.C. in de Verenigde Staten de demonstratie plaats van de Save Our Schools beweging – SOS – waaraan volgens de politie circa vijfduizend mensen deelnamen, en volgens de organisatie zelf ruim negenduizend.

Leraren en ouders, scholieren en schoolleiders, ze liepen daar om actie te voeren tegen de onderwijshervormingen die volgens SOS destructief zijn en hebben geleid tot het ondermijnen van de leraren.

Er blijkt vooral veel weerzin te zijn tegen het voortdurend moeten maken van gestandaardiseerde toetsen en de voorbereiding van leerlingen op die toetsen. De toetsen zijn belangrijker dan de leerlingen, is een veelgehoorde klacht.

Een ander punt waartegen de leraren en ouders zich verzetten is de toenemende privatisering van het openbare onderwijs. Investeringsfondsen die optreden voor een klein aantal beleggers en stichtingen van miljonairs en miljardairs besteden gigantische bedragen aan propaganda voor privatisering in het onderwijs en steunen kandidaten in de politiek die het openbare onderwijs willen ontmantelen.

Ook de sinds 1988 gestichte charter scholen die gesubsidieerd worden met openbare middelen en donaties uit de private sector, moeten het ontgelden. Deze speciale lagere en middelbare scholen hebben toelatingseisen en zijn gericht op het behalen van bepaalde resultaten. Maar deze scholen waren volgens de demonstranten helemaal niet nodig geweest: “We hadden vroeger erkende leraren die werden gesteund door het openbare onderwijsstelsel. Er lag nadruk op samenwerking. Nu worden leerlingen getoetst tot ze erbij neervallen. Onderwijs gaat over groeien, niet toetsen”, aldus een leraar van een openbare school uit Delaware.

De leraren protesteerden ook tegen het korten op de begroting van de staat Wisconsin door middel van het drastisch verlagen van de lonen van de leraren. Om dat te kunnen doen, moest er eerst een wet komen, die ondertekend werd door gouverneur Scott Walker op 11 maart 2011. Het is een wet die werknemers in de publieke sector praktisch al hun collectieve onderhandelingsrechten over loonafspraken ontneemt. Vakbonden mogen niet meer namens hun onderhandelen en akkoorden afsluiten. De geldigheid van de omstreden wet wordt momenteel betwist voor de rechter.

Inmiddels hebben de protesten zich uitgebreid naar wel honderd andere maatschappelijke groeperingen, verenigd onder de naam Citizen Action, waaronder vakbonden van verschillende beroepsgroepen, boerenvakbonden, senioren, milieu-activisten, indianen, vrouwengroepen, burgerrechtenbewegingen, enzovoort. Allemaal verenigd in de strijd voor een betere sociale en economische toekomst.

De demonstraties in Wisconsin worden intussen historisch genoemd; ze zijn het symbool geworden van de burger die bezig was zijn rechten kwijt te raken maar die nu vecht om ze terug te krijgen of te behouden. Zoals een opschrift op een van borden tijdens de demonstratie liet weten: “Ik verlies liever mijn baan dan mijn rechten”.

De protesten krijgen nog een extra betekenis door tussentijdse verkiezingen in Wisconsin op 9 augustus 2011. Er wordt zelfs beweerd dat Wisconsin het “keerpunt voor de democratie en haar voortbestaan is” en dat de politieke strijd in Wisconsin “het startsein is voor het verkiezingsjaar 2012”.

Een van de sprekers op  de demonstratie in Washington was Diane Ravitch, een autoriteit op het gebied van onderwijs en verbonden aan de Universiteit van New York. In de regering van George Bush Senior (1991 – 1993) was zij onderminister van Onderwijs. In 2010 schreef zij het boek The Death and Life of the Great American School System: How Testing and Choice Are Undermining Education dat een bestseller is geworden.
Ravitch begon haar toespraak met te zeggen dat “deze dag een historische dag is. Er was nooit eerder een spontane protestbeweging van leraren, scholieren, schoolleiding en ouders samen bij elkaar die zeggen ‘Red onze scholen’. Vergeet deze dag niet!”
Als het aan Ravitch ligt, is deze dag slechts het begin: “Vrij openbaar onderwijs, toegankelijk voor iedereen, zonder loterij voor toelating, is de hoeksteen van onze democratie”.

Een andere de aandacht trekkende spreker was filmacteur Matt Damon. Zijn moeder, Nancy Carlson Paige, was vroeger lerares op een openbare school in Massachusetts. Damons speech is op video opgenomen, en op deze site te zien: klik hier.

Website van Save Our Schools: www.saveourschoolsmarch.org/

Op de site van de Grassroots Education Movement staan verslagen, foto’s en video’s over de SOS demonstratie en de conferentie in Washington D.C. (zie bij SOS March): http://gemnyc.org/

Meer info over de Wisconsin demonstraties op Blogs Beroepseer: klik hier.

Meer achtergrondinformatie over de onderwijsconflicten en Diane Ravitch, zie op de Blogs Beroepseer: Amerikaans onderwijs in beroering: klik hier.

In Nederland vond dit jaar de actie plaats Red het basisonderwijs! Stop de afrekencultuur! gericht tegen verschraling van het onderwijs en tegen een inspectie die, uitgerust met rekenmachines, slechts geïnteresseerd mag zijn in ‘opbrengsten’. Scholen en leerlingen worden gereduceerd tot cijfertjes waardoor de natuurlijke ontwikkeling van met name het jonge kind wordt verstoord. Zie Red het basisonderwijs; teken de petitie: https://www.ouders.nl/forum/ouders-en-school/red-het-basisonderwijs-teken-de-petitie

De foto’s boven zijn genomen door Sean Burns

La vérité sur la souffrance des professeurs – De waarheid over het lijden van leraren – is een digitaal document van 56 pagina’s waarin we kunnen lezen wat leraren in Frankrijk allemaal meemaken op hun school.

De verhalen gaan over bedreiging, slaag, schelden, messentrekkerij, breken van pink of wijsvinger tussen de deur, bij de keel grijpen, van de trap af gooien, een steen keilen door het raam van het klaslokaal, maandenlang bestoken met e-mails en sms’jes. Deze dingen doen scholieren op de middelbare school, ook wel op de basisschool.

We kunnen lezen over slapende leerlingen in de klas, liggend met hun hoofd met capuchon op het lestafeltje. Over de meest grove taal die scholieren uitslaan in hun dreigmails aan de leraren. Over diefstal van de laptop van de leraar uit een afgegrendeld klaslokaal op klaarlichte dag. Over door teveel alcohol in coma liggende en kotsende leerlingen. Over opgewonden ouders die naar school gaan om te klagen over de onheuse behandeling jegens hun over het paard getilde of psychisch verwaarloosde kinderen.

Er gaat geen dag voorbij zonder belediging, aldus een rector, geen dag zonder incident of intimidatie aan het adres van mijn leraren.

Franse leraren vonden het nuttig hun ervaringen op schrift te stellen en te bundelen. Zij hebben dat wel anoniem gedaan en hun echte naam niet vermeld.

Sinds een jaar er is een campagne gaande in Frankrijk om een eind te maken aan de agressie op de scholen onder het motto: Leraren….respecteer ze! Men roept op zich te wenden tot de onderwijsautoriteiten met de eigen verhalen. Als een afgevaardigde van het parlement of een gedeputeerde van de regio een school bezoekt, komt het zelden voor dat er op dat moment een incident plaatsvindt. Daarom is het noodzakelijk dat de leraar zijn verhaal opschrijft en openbaar maakt.

Het doel van de campagne is de scholen te redden. De leiding van veel scholen doet niets of weinig tegen de agressie om verschillende redenen. Men wil geen slechte naam krijgen of tot de ontdekking komen dat er zich te weinig nieuwe leerlingen aanmelden.

Klik hier voor La vérité sur la souffrance des professeurs:  https://beroepseer.nl

Website van de actie-voerende leraren: http://souffrancedesprofs.com/

In het Amerikaanse dagblad The Washington Post verscheen een artikel van Howard Gardner over verbetering van het onderwijssysteem in de V.S: To improve U.S. education, it’s time to treat teachers as professionals.

Gardner is hoogleraar Cognitie- en Onderwijswetenschappen aan de Harvard Graduate School of Education in de V.S en initiatiefnemer van het Good Work Project, dat staat voor uitmuntend, betrokken en verantwoord werk.

Onderwerp van het krantenartikel was het thema van een rondetafelgesprek over leiderschap en de beantwoording van de vraag welke manieren de juiste zijn om leraren te stimuleren?
Het is eigenlijk een geniepige vraag, aldus Gardner. Deze impliceert immers dat leraren hun werk niet goed willen doen en dat zij gestimuleerd moeten worden om hun werk wel goed te doen. Het antwoord op zo’n vraag komt, in hedendaagse termen, neer op beloning (geld) en berisping (angst voor verlies van je baan en extra’s).
Wat Gardner betreft moeten we niet gaan marchanderen met stimulansen, maar liever toewerken naar een hoger niveau van professionalisering in het onderwijs.

To improve U.S. education, it’s time to treat teachers as professionals, door Howard Gardner, The Washington Post, 18 juli 2011: www.washingtonpost.com

(Let ook op de foto en het onderschrift. Een lerares wordt tijdens het lesgeven op een middelbare school in Washington D.C. op de videoband vastgelegd via een naar alle kanten meedraaiende webcam).