“We praten er al decennia over en komen er niet uit”, schrijft Klaus Boonstra in een blog op zijn site: “Functiedifferentiatie in de verpleegkunde, de relatie met opleiden, waardering en honorering. Recent liep BIG 2 op de klippen en sneuvelde het V&VN-bestuur. Was dat nodig? In welke richting moeten we de oplossing zoeken?”^*)

Boonstra werkt al jaren in zorg en onderwijs. Vijf jaar lang was hij directeur van College Zorg Opleidingen (CZO), het landelijk orgaan voor de accreditatie van zorgopleidingen. Recent kwam een nieuw boek van hem uit. Met Siewert Klip schreef hij Competent in de context – Een leven lang leren in de zorg, over de mismatch tussen onderwijs en zorg (Noordhoff, 2019).

In het artikel De Gordiaanse knoop van verpleegkundige functiedifferentiatie , beroepsperspectief en opleiding legt Boonstra uit hoe de verpleegkunde uit de impasse kan komen. Hij noemt de crisis in de verpleegkunde een blessing in disguise, ofwel een geluk bij een ongeluk. Het is nu de tijd serieus over die differentiatie na te denken. Boonstra noemt een aantal uitgangspunten.

Uitgangspunten

– Het verlangen om tot een bij de beroepsopleiding passende functie te komen is beslist redelijk te noemen. Het is maatschappelijk heel gebruikelijk dat van elkaar en in niveau verschillende opleidingen tot verschillende functie-uitoefening leiden. Zoals de opleidingen sport & bewegen en fysiotherapie beide gaan over het bewegingsapparaat, maar wel (op)leiden tot een andere functie en bevoegdheid.

– Het is in onze samenleving ook gebruikelijk dat een hogere opleiding leidt tot een functie met een hogere verantwoordelijkheid en een hoger salaris. Dat zien we overal in de zorgsector terug, echter niet bij de verpleegkunde, waar hbo- en mbo-verpleegkundigen vaak starten in dezelfde functies en salarisschaal.

– We leiden al jaren verpleegkundigen op mbo- en hbo-niveau op, zonder dat het ons is gelukt om in de praktijk tot een passend onderscheid in de functie-uitoefening te komen dat hierop is gebaseerd. Het is alleszins redelijk om dat wel te willen.

Tot zover de zaken waar we het waarschijnlijk wel over eens zijn, aldus Boonstra: “Voor zover ik dat kan beoordelen is er niemand specifiek verantwoordelijk, schuldig of aansprakelijk, maar zijn we wel in een gecompliceerde situatie beland. Het uitgangspunt dat iedereen tot nog toe met de beste intenties heeft gehandeld betekent niet dat we door kunnen gaan zoals we deden. Dan verbetert er immers niks. Alle betrokkenen zullen hun inzichten en overtuigingen moeten heroverwegen en in beweging moeten komen. Maar dan zal er ook een uitweg blijken te zijn.

Lees het hele artikel van Klaus Boonstra, waarin hij een uitweg biedt en oplossingen aandraagt. Aan het slot komt hij tot de conclusie: “Ik ben ervan overtuigd dat we op deze manier de patstelling kunnen doorbreken en de gordiaanse knoop doorhakken. Koester je de zekerheid van de patstelling? Of durf je mee te doen en los te laten?”

De Gordiaanse knoop van verpleegkundige functiedifferentiatie, beroepsperspectief en opleiding, door Klaus Boonstra, site Klaus Boonstra, 26 november 2019: www.klausboonstra.nl

Noot
*) Zie over deze kwestie: Storm van reacties en kritiek op besluit overgangsregeling verpleegkundigen. BIG-II is niet nodig, door Nienke Ipenburg, Blogs Beroepseer, 19 juni 2019: https://beroepseer.nl
Brief aan de bestuursleden van platform V&VN door Nienke Ipenburg, Blogs Beroepseer, 24 november 2019: https://beroepseer.nl
Kritische beschouwing met adviezen Wetsvoorstel BIG II van twee medisch specialisten, door Mathijs Binkhorst en Ralph Bronsema, Blogs Beroepseer, 25 augustus 2019: https://beroepseer.nl/

Foto bovenaan is van Engin Akyurt