Als je in de zorg werkt, dan praat je veel over zorg. Het is een onderwerp waar je nooit over uitgepraat raakt. Ga naar een verjaardag waar zorgverleners zijn en je gesprekken gaan nergens anders over.  Ik merk dat ik, als zorgverlener, vaak met een glimlach deze gesprekken eindig. Als ik aan zorg denk dan vult het mijn hart met zoveel warmte dat het mij comfortabel maakt. Het geeft een gevoel van menselijkheid, herbergzaamheid, presentie. Dat geldt overigens niet als ik denk aan ons zorgstelsel. Om in populaire termen te praten: ons zorgstelsel is ziek. Overgenomen door mensen die niet ziek zijn maar wel beter worden van en door de zorg. Gevoed door naïviteit van de mensheid en bubbels bestaande uit verworven macht die diep doordrongen zijn in elk hoekje en gaatje, zelfs in beroepsorganisaties. O wat zijn deze mensen goed in het fout zijn.

Ik denk liever aan zorg zoals ik het ervaar. Aan die glimlach. Aan mijn motivatie om het anders te doen. Dat hoeft niet groots, dat hoeft niet in de media. Macht en publiciteit zijn vergankelijk. Gelukkig wel. Geld helpt maar voorkomt het menselijk lijden niet, en kennis is belangrijk maar is onderhevig aan verandering. Dan kan ik toch niet anders dan heel dicht bij mijzelf blijven? Ervoor zorgen dat die glimlach er elke dag is? Voor mij draait het om die intrinsieke motivatie. Twee woorden die ik tot een jaar geleden echt niet kende en nu dagelijks in mijn hoofd ronddraaien. Het goede goed doen omwille van de hulpbehoevende ander en zijn naasten. En zo lukt het mij om elke dag een vraag achter een vraag te vinden bij mijn patiënten, om te sturen naar een ander pad als het spoor dood loopt. Maar het lukt ook om menselijk leed naar de oppervlakte te brengen en deze bloot te leggen. Een prachtig geheel doch behoorlijk gevaarlijk. Want als ik op dat moment niet het goede doe, dan kan ik heel veel kapot maken. In die relatie, in de context, daar waar zorg ontstaat.

Zou dat de reden zijn waarom zoveel zorgverleners vergeten zijn wat intrinsieke motivatie is? Is het angst voor het kwetsbare? Is het omdat je dan hard moet werken, juist ook aan jezelf?

Nienke Ipenburg is verpleegkundig specialist