Een ander beleid voor de mondzorg

Is er naast het huidige zorgstelsel nog een ander zorgstelsel mogelijk? Volgens tandarts Herman van Nouhuys kunnen er twee stelsels naast elkaar bestaan. Professionele zorgverleners zouden veel meer in het geweer moeten komen tegen het dicteersysteem van overheid en zorgverzekeraars. Op de werkvloer gelden zaken als tijd hebben voor elkaar en luisteren, in de politiek is daar geen ruimte voor en gaat het om prijzen en ‘performance’. Patiënten en zorgverleners zouden veel dichter bij elkaar moeten gaan staan. Instanties die tussen hen in staan en de zorg bepalen zijn in feite spelbedervers.

Van Nouhuys heeft met een paar collega’s de stichting Onafhankelijke hulpverlening opgericht om aandacht te vragen voor een beter beleid in de mondzorg. De stichting heeft onlangs een keurmerk gelanceerd dat staat voor kwaliteit en maatwerk. Zorgverlening is een zaak van de patiënt en de behandelaar. Verzekeraars hebben andere belangen.
Hij  legt uit wat hij precies tegen de opgelegde eenheidstarieven in de tandartsenzorg heeft. Tandartsen moeten allemaal dezelfde prijzen rekenen voor hun werk, dure of goedkope tandartsen bestaan dan ook niet. Elke verrichting heeft een wettelijke prijs. Als je nu als tandarts heel veel produceert, verdien je veel geld. Maar dat wil niet zeggen dat het zinvol of goed is wat de tandarts doet. Het komt erop neer dat overheidsbeleid leidt tot steeds lager wordende eenheidsprijzen en steeds hogere eisen. De zorg is helaas een verdienmodel geworden, elke zucht dient te worden geregistreerd.

Het is volgens Van Nouhuys van belang dat er van de maatschappelijke richtlijnen afgeweken mag worden door mensen die anders over het zorgstelsel denken. Dat betekent dat er niet alleen keuzemogelijkheden komen ten aanzien van de manier van werken en zorg aanbieden, maar ook van de manier van verzekeren of het financieren van zorg. Er komt dan weer, zoals Van Nouhuys het zegt, contractvrijheid tussen patiënt en tandarts: “Want we moeten niet vergeten dat de meeste zorg in feite betaald wordt door de patiënt en niet door een zorgverzekeraar”.

Waarom zou een behandelovereenkomst tussen zorgverlener en patiënt zonder tussenkomst van verzekeraar en overheid niet mogelijk zijn? Van Nouhuys pleit voor de herwaardering van de persoonlijke relatie zorgverlener – patiënt. Zowel patiënten als artsen zijn allemaal unieke mensen en zij moeten elkaar zien te vinden in wat de beste match is.