Wim Akkermans, gymleraar op een Haagse basisschool, zit 43 jaar in het onderwijs: “En nog steeds met plezier”. Hij vertelt wat er allemaal is veranderd tijdens zijn loopbaan. Van de intrede van de Mammoetwet en nieuwe onderwijsmethoden in de jaren zestig tot het afkalvend gezag van de leraar.

De kern van de verschuiving van de autoritaire leraar naar de leraar die kinderen begeleidt in hun leerproces illustreert Akkermans met een voorbeeld toen hij een wat trage groep kinderen aan het werk wilde krijgen. Dat gaf wat problemen bij de ouders, waarna een gesprek volgde. Aan het eind vroeg een ouder: “Dus de kinderen moeten precies doen wat u zegt?”.
Akkermans: “Inderdaad, zij moeten doen wat ik zeg. Het is eigenlijk net als in het verkeer. We maken een afspraak of we links of rechts rijden. Als we dat niet doen, wordt het een beetje een chaos”.
Als het gezag van de leraar wegvalt, dan neemt een aantal van de kinderen het gezag in de klas over: “En kinderen denken, zoals we weten, niet in de eerste plaats aan het algemeen belang”.

Akkermans schetst hoe we van een pedagogiek van “niet zo goed” – waarbij een compliment een uitzondering is – zijn overgestapt naar een pedagogiek van “goed zo, je bent een kanjer”, waarbij het kind hoog geprezen wordt bij alles wat het doet.
Terugtredend gezag, oké, geef de kinderen een kans. Maar, daar kun je het niet bij laten, vindt Akkermans. Er hoort ook een verhaald verteld waar kinderen in kunnen geloven. Aan de hand van een treffend voorbeeld geeft hij aan wat hij daar precies mee bedoelt.

Onderwijs geven is een beroep waarin je veel geeft, constateert Akkermans. Je bent met anderen bezig, het kost een heleboel energie. Als de vakantie dan in zicht is, ben je daar als leraar wel aan toe. Vandaar dat hij aan het slot zingend een ode brengt aan de vakantie, met guitaarbegeleiding (voor tekst van de song Vakantie! klik hier).