JIJ maakt het verschil. Drie video’s van mensen met een arbeidsbeperking die aan de slag zijn geholpen bij reguliere werkgevers

Het kabinet en de werkgevers- en werknemers-organisaties hebben in april 2013 een sociaal akkoord gesloten. Een belangrijk onderdeel van dit akkoord is de Banenafspraak, een nieuwe aanpak om mensen met een arbeidsbeperking, die niet zelfstandig het wettelijk minimumloon kunnen verdienen, aan de slag te helpen bij reguliere werkgevers.

De werkgevers in het bedrijfsleven hebben zich garant gesteld voor 100.000 extra banen voor mensen met een arbeidsbeperking in de periode tot 2026. De overheid neemt 25.000 extra banen voor haar rekening die vóór 2024 moeten zijn gerealiseerd. In totaal gaat het om 125.000 extra banen ten opzichte van de peildatum van 1 januari 2013.

In 35 arbeidsmarktregio’s is er een regionaal Werkbedrijf dat een belangrijke rol speelt bij het realiseren van de banenafspraak. In zo’n werkbedrijf maken gemeenten, UWV en werkgevers- en werknemersorganisaties afspraken over manieren waarop kandidaten en werkgevers elkaar vinden. Het gaat daarbij om de begeleiding op de werkplek en het bepalen van de lonen van werknemers. De werkgever betaalt de loonwaarde die past bij de prestatie. De werknemer krijgt een aanvulling op zijn inkomen vanuit de overheid.

Peter Bartlema maakte een driedelige videoserie onder de titel JIJ maakt het verschil, waarin een bouwbedrijf, een technisch toeleveringsbedrijf voor de tuinbouw en een overheidsorganisatie – de Raad van State – werknemers met een arbeidsbeperking aan het werk hebben geholpen. We zien drie mooie voorbeelden van hoe de Banenafspraak ingevuld kan worden.

“Het klimaat dat je binnen je eigen bedrijf hebt, dat wordt  wat zachter. Het geeft je bedrijf een hoge menselijke factor”

Deel 1 gaat over het technisch tuinbouwbedrijf Priva in De Lier (Westland) dat al meer dan vijftig jaar bestaat. Aan het woord zijn Wilco de Graaf en Peter Alsemgeest. De eerste heeft een licht autistische beperking en kwam in 2013 bij Priva werken als produktiemedewerker. Peter Alsemgeest is coördinator. Hij vertelt over hoe Wilco bij het bedrijf kwam werken en hoe hij hem heeft begeleid: “Toen Wilco hier kwam was hij een heel schuchtere jongen. Maar we zijn hier met een groep jonge mensen, waarvan we wisten dat Wilco zich snel thuis zou voelen, en dat is ook gebleken”.

Deel 2 laat zien hoe Yme Nijholt, metselaar en leermeester metselen bij bouwbedrijf Schuler Gert Veendijk het vak van metselen bijbrengt. Nijholt blijkt veel liefde voor zijn vak te hebben.Hij is ookeen ervaringsdeskundige: “Mijn oudste zoon is lichtverstandelijk beperkt en autistisch. Dus eigenlijk is het levenservaring wat je gebruikt. Voor iemand die hier niet dagelijks mee omgaat, kan het wel moeilijk zijn. Je gaat ervan uit dat als je het een of twee keer uitlegt, dat iemand het begrijpt, maar bij zulke jongens is dat nu eenmaal niet zo. En dan moet je de opdracht weer opnieuw uitleggen”.

Henk Heller, bedrijfsleider bij Schuler vertelt over hoe de leergroepen samenwerken met een coach: “Na twee jaar zien we hoe de situatie is. Wij doen dat omdat wij als bedrijf ook zien dat er teveel jongeren met een beperking niet aan het werk kunnen. Wij vinden het onze taak daar wat aan doen. Als het lukt is het mooi, als het niet lukt, hebben we in ieder geval ons best gedaan. Voor Gert hebben we speciaal Yme aangesteld. Waarom? Vanwege de rust, het inzicht en het omgaan met de jongeren”.

Deel 3 gaat over de catering van de Raad van State in Den Haag, Nederlands hoogste algemene bestuursrechter. Anne Luinstra en Sharida Bansi, beiden medewerker bij de catering, vertellen wat voor soort werk zij doen en hoe zij begeleid worden. Projectleider Cees Diependaal, teamleider Jannie van Kesteren en interne jobcoach Tamara d’Emillio vertellen op hun beurt over hun ervaringen.

Jannie van Kesteren: “Toen ik hieraan begon merkte ik dat het gewoon heel zwaar was. Als ik ‘s avonds thuis kwam was ik echt dood- en doodmoe. Wat je terugkrijgt zie je aan Sharida en aan Anne, wat zij kunnen en wat zij doen. Dat is echt heel erg leuk om te zien. Dat mensen zich echt thuis voelen in de groep. Ik vind zelf dat je een rustig persoon moet zijn, stabiel moet zijn en dat je dingen moet kunnen incasseren. En dat je je eigen plannen opzij moet schuiven om deze mensen een hele goede begeleiding te geven. Dat is echt nodig. Je moet echt mensen hebben die zich daarvoor in willen zetten, maar die ook het hart op de juiste plaats hebben. Dat is heel belangrijk”.
Aan het slot voegt Diependaal toe dat “het klimaat dat je binnen je eigen bedrijf hebt, wat zachter wordt: Als je erin slaagt arbeidsbeperkenden binnen te halen, geeft dat een verbondenheid. Het geeft je bedrijf een hoge menselijke factor”.