Afspraken, protocollen en een goed onderbouwde, doordachte manier van werken, daar houd ik van. Zonder dit alles zou ik m’n werk maar moeilijk kunnen uitvoeren. Mocht iemand z’n afspraak niet nakomen, dan bespreken we dit.
En ja, ook ik heb wel eens op het spreekwoordelijke matje moeten komen. “Even slikken en weer doorgaan” zou Marco Borsato hebben gezegd.

Ik hoor u denken, gaat dit ergens heen, jazeker…

Dit gaat naar de maand december, de maand van Sinterklaas, kerst, maar bovenal de maand van de zorgverzekeraars…

Elk jaar, zo rond eind november, zie ik de eerste fantastische spotjes alweer voorbij sluipen.
“Mens, wat ben je mooi” vindt Menzis. Univé, de verzekering zonder winstoogmerk waar ik de vruchten van pluk…
Angstvallig vraag ik mij af wat het maken van zo’n spot kost en uit welk overheadpotje dit wordt gefinancierd.
Stijging van de zorgkosten, ik maak mij er ook zorgen over.
Ik begrijp heel goed dat kosten stijgen wanneer er meer mensen gebruik van maken. Niemand wil meer premie betalen en niet iedereen kan dat ook, daar ben ik mij heel goed van bewust. Vanuit de praktijk zie ik dat mensen steeds veeleisender worden wanneer het gaat om acute zorg.
En soms minder veeleisend wanneer het gaat om een gezonde leefstijl.
Iedereen is verantwoordelijk voor zijn of haar keuzes en de kwaliteit van leven.

Kwaliteit van zorg is waar ik m’n bed s’ ochtends voor uitrol, s ‘avond weer inrol en waar ik de nacht mee doorkom. Zonder aanzien des persoons leveren wij aan iedereen in Nederland zorg en daar ben ik verrekte trots op.

Echter, wat schetst mijn verbazing, VGZ heeft nog een nota van 16 miljoen euro openstaan bij de Isala en weigert te betalen. Er zijn bepaalde ziekenhuizen die patiënten om die reden op een wachtlijst plaatsen, Isala gelukkig niet.
Maar ook thuiszorgorganisaties die niet gecontracteerd zijn door een zorgverzekeraar “mogen” zorg verlenen voor 75% van het vastgestelde tarief.
Waar die andere 25% blijft is voor mij een raadsel, wellicht in die fantastische-december-overstap-spots.

Kostenbeheersing, ik snap het. Maar een behandeling onthouden omdat een zorgverzekeraar dit niet wil betalen…
Dan heb ik het nog niet eens over het niet “kunnen” vergoeden van “exceptioneel dure medicatie”. Want als ik die weg bewandel komen m’n weeën spontaan op gang.

Wanneer ik dan om 23:50 uur uit m’n dienst naar huis fiets vraag ik mij af of meneer/mevrouw maatpak/mantelpak zorgverzekeraar bij het opstellen van afspraken denkt aan hun eigen lieve ouders, die geen zorg ontvangen, omdat hun ziekenhuis helaas een contract met de verkeerde zorgverzekeraar heeft afgesloten, Cystic Fibrose heeft of graag thuiszorg bij een gewenste partij ontvangt.
Als het zo dichtbij komt is het gevolg tastbaar, precair en confronterend.

En wanneer wij dan de kerstdagen tussen de infuuspalen, trauma’s, chemo’s, dialyses en reanimaties doorbrengen hoop ik dat al deze maatpakken/mantelpakken oprecht het goede voornemen hebben om het mooie van een mens te zien dat zonder winstoogmerk de vruchten plukt van een goede verzekering.

Zorg kan niet alleen worden bedacht achter het bureau, zorg is geen hokje aanvinken voor vergoeding.
Zorg is zo onnoemelijk veel meer dan dat…

Mocht een zorgverzekeraar hier meer over willen weten, dan hoor ik dat heel erg graag.

Rebecca Hoekstra, verpleegkundige Eerste Hart-Long Hulp (EHLH) Isala ziekenhuis, Zwolle