Beroepseer is voor mij zien, horen, ervaren en doen wat iemand nodig heeft. Dat kan gelukkig nog regelmatig. Als wijkverpleegkundige kan ik in veel situaties bij de cliënt thuis goede zorg verlenen. Maar, daar moet ik – of mijn collega – eerst wel wat voor doen…

En daar wringt de schoen, nou ja één van de schoenen! Het aanvragen van de juiste indicatie vereist geduld en tijd, inzicht in wat de indicatie-adviseur aan richtlijnen etc. moet hanteren en uiteraard inzicht in de situatie van de cliënt. Dat laatste krijg je bij een complexe zorgvraag meestal pas na enkele goede gesprekken. Dan ben je een paar huisbezoeken verder, die je als Advies Instructie Voorlichting (AIV) mag noteren; deze bezoeken moet je wel verantwoorden op een apart formulier, omdat het zorgkantoor beter inzicht wil krijgen in de besteding van die – met de thuiszorgorganisatie apart afgesproken – uren.
Het invullen van het indicatieformulier kan on line.

Eigenlijk wordt maar zelden een gevraagde indicatie niet geleverd. Soms verschilt het aantal toegekende uren of de toegekende functie met dat wat is aangevraagd. Meestal kunnen wij vanuit de praktijk alsnog aantonen dat er meer uren of een andere functie nodig zijn en vullen een verkort aanvraagformulier voor een herindicatie in. Maar ja, dat kost wel weer de nodige tijd en energie. Verpleegkundige tijd wel te verstaan. Hier zit mijn beroepszeer! Kostbare verpleegkundige tijd gaat verloren aan het invullen van formulieren, waarbij ik bij voorbaat al weet, dat de aanvraag gehonoreerd zal worden.

Gewoon, omdat ik verstand van zaken heb!

Vandaag (27-3) las ik tot mijn grote vreugde in de krant, dat de Zorgautoriteit heeft geadviseerd de thuishulp niet meer door het CIZ te laten indiceren, maar door de huisartsen en verpleegkundigen.

Het CIZ zou een controlerende functie moeten krijgen. Het begin is er!!!

Lies Rutten