Binnen de publieke sector stond, in navolging van de leraren van PO in Actie, het afgelopen jaar de ene na de andere actiegroep op bij de politie, de zorg en defensie. Deze groepen protesteerde, demonstreerden en beklommen in Den Haag de barricaden. Wat dreef hen tot actie?
In zijn artikel Protest in de polder geeft Jari Goedegebuure op de site van Vrij Nederland een reconstructie van een roerig Haags jaar.
Of het nu agenten waren, leraren, militairen of verpleegkundigen, ze kampten allemaal met dezelfde problemen: hoge werkdruk, bureaucratische rompslomp, lage salarissen, personeelstekorten en weinig waardering.
In Goedegebuure’s verhaal komen de aanjagers van de spontane protesten van het afgelopen jaar aan het woord, allemaal dertigers en begin veertigers. Ze benadrukken stuk voor stuk dat ze het niet zo hebben gewild. Dat ze loyaal zijn aan hun werkgever, de overheid. ‘We houden van ons vak, daarom hebben we ons zo lang stilgehouden,’ zegt de een. ‘Staken zit niet in onze aard,’ zegt de ander. Maar ze zijn ‘er klaar mee’. Er moest iets gebeuren, stellen ze, anders brak de hel los. Van de traditionele vakbonden hebben ze geen hoge pet op.
Geef een reactie