Wijkagent Meissen: Onze beroepseer kost ons langzaam maar zeker onze gezondheid

Wijkagent Frank Meissen heet politievakbond ACP welkom op het politiebureau van Hoorn voor een interview. Meissen had de bond geschreven dat hij op een bijeenkomst in Alkmaar had gehoord wat het nieuwe CAO-voorstel van de werkgever voor gevolgen zou hebben voor de agenten. Die vond Meissen “onfatsoenlijk, misplaatst en een nog grotere afbreuk van het vak!”.*⁾

Meissen steekt meteen van wal tegen ACP en zegt: “Wijkagent zijn is het mooiste vak binnen de politie. Ik heb de binnenstad van Hoorn, een wijk die voldoet aan de norm van de politiewet, 5000 inwoners, winkels, horeca, haven en wat toerisme. Ik ben me er overigens van bewust dat er problematischere wijken kunnen zijn die collega’s in het land hebben”.

Zo creëren we onze eigen problemen

Toch maakt Frank zich ernstige zorgen, aldus ACP, over het politiewerk en over zijn collega’s: “Met de komst van de Nationale Politie, maar ook daarvoor al, zijn collega’s langzaam maar zeker al flexibeler gaan werken. Door gebrek aan keuzes en capaciteit én de toenemende werkdruk, worden de problemen alsmaar groter en moeten we steeds met man en macht aan de bak. We blussen brandjes en uitslaande branden, racen van melding naar melding en komen steeds minder aan alle meldingen toe, terwijl we de mogelijkheden voor preventie volledig laten liggen. Met de manier waarop we nu georganiseerd zijn, creëren we onze eigen problemen”.

‘Gewoon wijkagentwerk’ wordt steeds meer een farce

Een voorbeeld. “Kijk, in mijn basisteam hebben we het wettelijk vereiste aantal wijkagenten, dus 1 per 5000 inwoners. Op papier voldoen we dus aan de wet. Als wijkagent zouden wij 80% in onze wijk aan het werk moeten zijn. Dit halen wij bij lange na niet. Wij moeten steeds vaker bijspringen in de noodhulp, zowel ad-hoc als gepland. Dat is ook logisch als je je wijkagent aanstelt ten koste van je totale bezetting die noodhulp verleent. Het ‘gewone wijkagentenwerk’ in de haarvaten van de samenleving, pro actief werken met partners, wordt daardoor steeds meer een farce. Daardoor weten we op termijn niet meer wat er speelt en gaan we een slag verliezen”.

Meissen noemt nog een aantal punten van zorg. Langdurige ziekte van collega’s bijvoorbeeld. Het wordt steeds moeilijker, trots te zijn op het vak, het pure politiewerk. Meissen: “Het in stand houden van onze beroepstrots en -eer kost ons nu wel langzaam maar zeker onze gezondheid”.

Lees het hele interview met Frank Meissen: Wijkagent Frank: ‘Beroepseer kost ons onze gezondheid’, ACP, 26 juli 2018: https://www.acp.nl/nieuws/wijkagent-frank-beroepseer-kost-ons-onze-gezondheid/ (Niet meer beschikbaar)

*⁾ Politiebonden niet akkoord met nieuw CAO-voorstel, ACP, 26 juli 2018: https://www.acp.nl/nieuws/politiebonden-niet-akkoord-met-nieuw-cao-voorstel/ (Niet meer beschikbaar)

Lees ook: Mijn blauwe hart is gebroken, ACP, 25 juli 2018: https://www.acp.nl/mijn-blauwe-hart-is-gebroken/ (Niet meer beschikbaar)