Het Engelse dagblad The Guardian kent een rubriek waarin academici hun blogs kunnen publiceren. Dat gebeurt anoniem, vandaar de naam van de rubriek Academics Anonymous. De blogs gaan over trials and tribulations in de academische wereld. Over beleid, gebeurtenissen op de werkvloer en over persoonlijke ervaringen. In een recente bijdrage – 19 februari 2016 – vertelt iemand in een fascinerend verhaal hoe hij zich opgelucht voelde, maar ook bang over wat mensen van hem zouden denken, nadat hij aan zijn personeelschef had opgebiecht dat hij al zijn hele leven dyslectisch is. Waarom trad hij pas na 23 jaar werken als docent en onderzoeker met zijn handicap in de openbaarheid?

Hij schrijft: “Waarom nu? Waarom ben ik pas nu naar personeelszaken gegaan? In de afgelopen 18 maanden heb ik bij toeval vier dyslectische mensen ontmoet op mijn universiteit. Voor het eerst van mijn leven kon ik met collega’s van gedachten wisselen over dit onderwerp. Ook over de mogelijkheid of ik erover zou praten met personeelszaken. Ik besefte intussen ook dat mijn stressniveau het punt had bereikt waarop het steeds lastiger werd nog productief te zijn. Ik had ontdekt dat er volgende maand een netwerk zou worden opgericht, het Dyslexic Academic Network, waarvoor zich al 1.500 dyslectici, werkzaam op Britse universiteiten hebben aangemeld..

Ondertussen ben ik nog steeds bang, maar ook opgelucht, gelukkig en ongelukkig, en nog even onzeker over het combineren van het woord ‘professor’ en ‘dyslectisch’ om aan te geven wie ik werkelijk ben. Dyslectische academici – zoals ik – moeten accepteren dat dyslectisch zijn en academicus zijn niet vreemd of eng is. Maar zolang we alleen maar gericht zijn op de negatieve kanten, zullen er alleen negatieve kanten zijn. Ik hoop dat ik hierin geen gelijk krijg. Misschien komt het op den duur toch nog goed”.

Waarde en waardevermindering 

Een andere recente bijdrage – 12 februari 2016 – gaat over de tijdelijke contracten die academici aangeboden krijgen. De schrijver meent dat niet alleen hij eronder lijdt, maar ook het vaste personeel van de universiteit en, niet te vergeten, de studenten.
De schrijver begint met:
“Als je jezelf geen waarde toekent, doet niemand het. Dit advies kreeg ik deze week te horen van een vriend van mij toen ik het had over het tijdelijke werk dat me als leraar is aangeboden. Het werk geldt voor een periode van een seizoen. De betaling is per uur.
Waarde. Het is een groot woord dat momenteel rondzoemt in de academische wereld. Van iedereen wordt dan ook verwacht waarde te leveren. Maar, het lijkt er eerder op dat het hele universitaire stelsel met al dat tijdelijke personeel bezig is in waarde te verminderen.
Ook zijn wij niet de enigen van wie de waarde aan het afnemen is. De behoeften van het vaste personeel en de studenten worden ook genegeerd.
Vanwege het aflopen van mijn tijdelijke contract in het vorige seizoen, werd mij herhaaldelijk gevraagd of ik als leraar bij dezelfde instelling wilde blijven werken tegen een uurloon. Dus niet als staflid. Ik vul dus het tekort aan stafleden aan, óf ik val in voor een vaste kracht die met verlof is.

De verontwaardiging zou groot zijn als een werkgever, zeg een fabrikant, het arbeidscontract van zijn werknemers zou opzeggen om ze vervolgens voor hetzelfde werk weer aan te nemen voor minder geld. Op universiteiten is dat de normale gang van zaken. Vakbonden strijden tegen het management vanwege de nul-urencontracten – en winnen – maar over de rechten van tijdelijke medewerkers wordt te vaak achter gesloten deuren gediscussieerd”.

De schrijver legt uit waarom ook de waarde van de studenten afneemt. Een oorzaak daarvan is de druk die op academici wordt gelegd om steeds hogere geldbedragen in te zamelen voor onderzoek. Het gevolg daarvan is dat studenten worden afgescheept met de goedkoopste universiteiten. Het zal niet lang meer duren of het wordt voor studenten moeilijk een keer per week hun docent te zien, laat staan dat ze een relatie met hem of haar kunnen opbouwen tijdens hun studiejaren.
Zijn advies aan studenten is dan ook bij het invullen van de jaarlijkse beoordeling van hun leraren op dit punt kritiek te leveren, dat ze tegen een tijdelijke aanstelling van hun docent zijn.

Lees de blogs van anonieme academici in The Guardian: www.theguardian.com
Bijvoorbeeld de blog over schone schijn en het beschermen van de eigen reputatie van de universiteit: Forget equality and diversity, my university only cares about appearances van 29 januari 2016: www.theguardian.com