Onacceptabel
Maandag 23 maart 2020. Bij het opstaan voelde ik een bonkende hoofdpijn. Niet nieuw, deze hoofdpijn bestond al een week. Dodelijk vermoeid stapte ik uit bed. Mij wel vaag bewust van het drukkende gevoel op mijn borstkas die ook al een week bestond. Stress en oververmoeidheid leek mij een logische conclusie hoewel ik al een week mijn zuurstof in het bloed en temperatuur meet. Steeds keurig binnen de normaalwaarden en geenszins koorts. Maar tijdens het spreekuur werd ik steeds beroerder. Mijn spieren begonnen bij de minste inspanning te trillen en mijn hartslag sloeg steeds harder zonder inspanning. Zuurstof in het bloed daalde. Ik vloekte inwendig. Temperatuur 37.9. Hartslag 120. Ik besloot het hardop te zeggen. De huisarts en praktijkmanager keken mij geschokt aan. Stilte.
Bel de GGD maar zei mijn collega zachtjes. Tranen branden achter mijn ogen.
‘Heeft u onbeschermd contact gehad met COVID patiënten?’ vroeg de vriendelijke GGD-medewerkster. We weten allebei het antwoord. Wekenlang moesten we ons houden aan het kader van de RIVM-richtlijn bij verdenking corona. We hebben heel veel patiënten gezien die voldoen aan alle symptomen maar niet in de omschreven gebieden zijn geweest. Brabant en Limburg hebben nooit in de richtlijn gestaan. Duitsland ook niet.
‘U moet naar huis, mevrouw’. Maar dat kan niet, er staan hele zieke mensen op mijn middagspreekuur. Er is niemand die het kan overnemen. En eigenlijk wilde ik ook gewoon ontkennen dat ik ziek was. Het voelde desastreus. Naar huis ging ik niet direct, eerst de zieke voor COVID verdachte patiënten zien. Mijn benauwdheid nam toe in het GAMMA FFP1 mondkapje. Na de laatste patiënt rukte ik het mondkapje af. Blauwe lippen, happend naar adem. Ik herpakte me, zuchtte een paar keer diep door en reed naar huis, tranen over mijn wangen. Wanhopig. Niet bang. De patiënten van die bewuste middag bleken achteraf allemaal positief te zijn geweest.
‘Je moet getest worden’, zei mijn collega. Omwille van de patiënten, omwille van ons personeel, omwille van jouw psyche. Maar de testdeuren bleven gesloten voor iedereen buiten het ziekenhuis.
Via andere wegen kon ik de test alsnog laten doen. Echter een uitzonderingspositie voor mij zou geen recht doen aan alle zorgverleners die hetzelfde ondergaan. Het zou niets veranderen aan het wanbeleid en schoffering naar alle collega’s. Vanuit mijn netwerk zorgde ik voor een brief richting het ministerie van VWS. Het gaat hier om het grote geheel. Het gaat om bescherming van onze kwetsbaren. Hoe kunnen we een muur bouwen om alle kwetsbare mensen heen als het personeel de open poorten zijn? Er waren geen beschermingsmiddelen en beleid in zorgorganisaties ontbrak. Als een medewerker niet getest kan worden maar wel verplicht wordt te werken, druist dit in tegen elk gevoel van humaniteit.
14 april 2020. Zorgmedewerkers mogen nu een week getest worden. Nog steeds gaat dit niet zonder slag of stoot. Sommigen laten zich wel testen, sommigen niet. Kastjes en muurtjes en testen zonder dat een medewerker klachten heeft. Toch komen er zomaar cijfers uit de hoed. 25% van de geteste medewerkers is positief. Onacceptabel zegt de beroepsvereniging. Maar wat is nu precies onacceptabel? De niet-kloppende cijfers? De zorgverleners die nooit getest zijn? De zorgmedewerkers die zonder klachten getest zijn? De werkgevers die mensen wel of niet laten doorwerken? Het aantal dodelijke slachtoffers in verpleeghuizen? Of die van onze eigen collega’s? Of is het onacceptabel dat onze eigen inspectie de bescherming had afgeschaald maar hier plotseling geen actieve herinnering in lijkt te hebben? Of is het onacceptabel dat zorgmedewerkers geen persoonlijke bescherming hebben of hadden? Al deze vragen duiden een smalle betekenis dat wordt gegeven aan een beleid dat zwak is ingezet. Evalueren en leren van een beleid vraagt meer dan cijfers en boosheid van een beroepsvereniging. Het benutten van mensen dichtbij de context en hun praktische ervaring, wijsheid en intuïtie is hierin cruciaal. Dat dit niet gebeurt is een patroon dat al pijnlijk zichtbaar was voor het coronavirus. Nu komt het aan de oppervlakte drijven.
Zelden werd voor veel terecht kritische (vak)mensen zo duidelijk dat jarenlang denken vanuit schaarste en daarnaar handelen, enkel en alleen schaarste creëert. Ontzettend opvallend is dat in het coronadebat (waar de terecht kritische vakmensen niet aan mogen deelnemen) en in uitingen van vrijwel alle koepels/instituten rondom de zorg “onacceptabel” een loos woord is geworden. Maar is het niet zo, lieve mensen van deze koepels, instituten en politiek, dat wat u allen duldt uiteindelijk de norm is geworden en blijft?
(Met mij is het goed gekomen zonder al teveel restschade en dankzij de goede zorgen van mijn werkgever en de medewerkers van de huisartsenpost. Mijn zorgen over de toekomst zijn echter groot. Speciale aandacht is hard nodig voor de (kwetsbare) patiënten bij wie voorbij het medisch domein gekeken dient te worden. Ook is er meer aandacht nodig voor onze zorgmedewerkers waarbij duidelijk is geworden dat de professionaliteit en intrinsieke motivatie in volle sterkte aanwezig is. Zet hun welzijn voorop en laat ze de ruimte, die altijd al van hun was maar nooit toegekend vanuit bestuurlijke hoek).
www.venvn.nl/nieuws/v-vn-nog-steeds-te-weinig-tests/
https://nu91coronadossier.nl/zorgprofessionals-te-weinig-getest/
Nienke Ipenburg is verpleegkundig specialist
Ik werk zelf in een verpleeghuis. En ik moet zeggen dat ik en mijn collega’s ons totaal niet veilig voelen en dat de mensen hogerop er te laconiek over denken. Ik heb al een mail gestuurd naar de zorgmanager met suggesties en die zou het “meenemen in het crisisoverleg”. Er gebeurd dus niets. En ik deel de mening dat het personeel de open poorten zijn. Bij ons mag je de ene dag op je eigen afdeling werken en de andere dag op een andere. Maar oh wee als je tijdens je dienst naar de andere afdeling wil gaan. Schorten met lange mouwen zijn van de afdelingen afgehaald en plastic halterschorten zijn hiervoor in de plaats gekomen. Onder het mom de gele schorten zijn voor andere doeleinden. En onze facilitaire dienst komen op elke afdeling. Waarvan ik al een andere optie had voorgesteld. Er wordt gewoon niets aan gedaan. En testen… daar moet je idd aan alle klachten voldoen. Koorts boven de 38°c, hoesten en benauwdheid. Als je niet alles hebt mag je fijn doorwerken en getest wordt je dan niet. Zoals je ziet spelen ze gewoon met het leven van de bewoners en het personeel. De mensen hogerop die hoeven zelf niet de zorg in dus waarom extra je best doen.
Heel herkenbaar, in de thuiszorg worden we met een plastic geweertje een“ oorlog “ ingestuurd.
Clienten met klachten, niet getest, collega’s met klachten werken door.na hemel en aarde bewogen te hebben “ mocht” ik getest, als of het om een bijzonder privilege ging …..
Slechtte voorlichting, geen goede uitleg hoe je veilig de beschermende materialen die eindelijk een weg naar ons vinden komt er niet.
Je moet vooral niet te kritisch zijn, ontkenning, bagatelliseren vanuit het management, maar wij troopers staan aan het bed, zij veilig thuis achter de computer.
Heb het gevoel dat er roulette met mijn leven en dat van mijn dierbaren wordt gespeeld.
Support…. ?
Nee een Waarschuwing heb ik gehad…