Alles is te koop, het is alleen een kwestie van betalen…

Charlotte V.C. Goulmy op 8 juni 2019. Geplaatst in Algemeen, Blogs.

Ik volg haar nu denk ik een jaartje op Twitter, misschien wat langer, ik weet het niet. Ik volg bijna 900 mensen. De eerste keer dat ik op een tweet van Roelie Post reageer is het in ieder geval 3 december 2018. «Was de AIVD niet betrokken bij het opzetten van het klokkenluidershuis?[1]» ik zei WUT??? Een nette variant op WTF en zij reageert niet. Waarom zou ze. Heel normaal Twittercontact dus.

Op 12 maart 2019 is er voor het eerst een reactie op een reactie en ik verbaas me over het niveau van haar Frans, ja wat wil je na 35 jaar Brussel. Kortom, ik weet eigenlijk niks en denk vooral hé wat leuk een Nederlandse mevrouw die goed Frans spreekt! Excellent. En iets met klokkenluiders in Europa. Ik zal me inmiddels ingelezen hebben want later die dag Twitter ik haar de briljante tekst: Incroyable…

Op 22 maart schrijft ze een redelijk wanhopig klinkende Tweet en ik begin me een beetje zorgen te maken over die Klokkenluidermevrouw die zo lekker Frans spreekt. Maar blijkbaar niet genoeg.

Op 6 mei weer, ik heb blijkbaar net de Argos uitzending geluisterd en ze geeft aan bekaf te zijn. Ja dat snap ik. Ik zeg dat ze een boek moet schrijven en dat ik het dan meteen koop. Ik weet nog dat ik dacht dat wat zij meemaakte niet te doen was. Ik zou het niet trekken. Blijkbaar heb ik niet opgeslagen dat ze al een boek heeft geschreven, Romania, for export only.[2] The untold story of the Romanian ‘orphans’.

Op 23 mei zie ik een uitzending op de Franse televisie[3] en ik tag # haar. Ze reageert niet en ik vergeet het ook weer. Babyhandel, Sri Lanka. Niet best.

Ik ging me inlezen

En dan, na lang heel normaal niet echt lekker te hebben opgelet is het 31 mei en wijs ik haar op iets superschijnheiligs met betrekking tot de inmiddels beruchte lobbyist François De Combret en ik heb raak gegokt. Ze bevestigt mijn vermoeden en met terugwerkende kracht zou ik willen zeggen dat ik mij vanaf die Tweet met haar verbonden voel.

Ik ging me inlezen en ben me de tering geschrokken. Het is nu 7 juni. Ik ben precies een week verder en ik snap niet dat ik niet al zeker een jaar heel hoog ergens op een toren sta te schreeuwen en dat ik dringend moet stoppen met het me zorgen maken over slechte examens, curriculumhervormingen die door de strot gedouwd gaan worden voor ze de prullenbak in gaan, over beroerde zorg, uit bed vallende ouderen die een pols breken en niet genoeg eten en in vieze luiers liggen, hoge schulden voor kinderen, over gaswinning in Groningen en over het pensioenakkoord. Het maakt allemaal niks uit. Het is peanuts. En als ik een beetje had opgelet dan had ik dat zeker al vier jaar kunnen weten en had het moeten weten.

Het is ook niet zo dat Post rustig in een hoekje is gaan zitten, er was veel aandacht voor geweest. Er waren Kamervragen gesteld van SP en zelfs van Pieter Omtzigt die ik toch altijd zo op de voet volg. Maar ja. Er gebeurt wel meer in de wereld. En zo erg zal het toch allemaal niet zijn… wel vreemd dat Roelie Post is ontslagen, dat ze geen erkenning krijgt voor haar klokkenluiden, dat ze haar salaris terug zou moeten betalen, met rente, dat ze ondergedoken zit, in mijn keurige Nederland. Je zou zeggen dat ze erg goed had geprobeerd om kinderen te beschermen tegen exploitatie, kinderhandel, kinderseks, onvrijwillige orgaandonaties. In mijn verdorde geest riskeer je dan eerder een lintje dan blaam…

Ik met mijn lieve vastgeroeste en eerlijk gezegd sneue vertrouwen in mijn rechtsstaat… Ik bestel het boek de 31^e en hij gaat op de bus, live zichtbaar op Twitter.[4] Leuk die korte lijntjes. Ik heb al wel door dat het geen lekker boek zal zijn. Maar goed, ik wil het nu weten ook. Ik kijk vast wat rond op YouTube[5] en lees me in. Ik weet Roelie inmiddels leuk te vinden op Twitter en stel de domst mogelijke, oprechte maar godsallemachtig naïeve vragen[6] zoals deze:

@roelie_post !!! Kijk!!! Sigrid Kaag is ook niet voor handel in kinderen, niet voor sex en zeker ook niet voor hun organen. Zij is ook nog eens Buitenlandse zaken en superaanspreekbaar. Ze is hartstikke lief en gewoon fair dus als @MinPres niks wil, gewoon haar vragen. She rocks!

Ik meen dit dus hè? Ik denk op 31 mei 2019 nog echt oprecht dat je alles kunt oplossen met een pen en dat je gewoon de goede mensen om hulp moet vragen. Dan komt het wel goed. Misschien niet meteen maar uiteindelijk wel en als zoiets al jaren voortsleept dan heb je gewoon de verkeerde om hulp gevraagd. Ik kan me niet voorstellen dat Kaag dit niet even fikst. Misverstandje. Kan gebeuren. Excuses. Eerherstel. Lintje. Paar miljoen schadevergoeding. The usual. Wist ik veel dat de Nederlandse overheid al sinds jaar en dag internationale adoptie faciliteert van nepwezen en niet te nauw kijkt als het daarop, bijvoorbeeld door Post, wordt aangesproken? Ik zou dat op 31 mei 2019 gewoon niet geloofd hebben.

Ik wilde eigenlijk op de postbode wachten voor ik de trein naar Scheveningen zou pakken, maar toen het boek kwam ben ik gaan zitten en ben pas weer opgestaan toen ik buiten geen daglicht meer had.[7] No kidding… ik las iets over een puntensysteem voor kinderen. Dus ik pakte de pen er maar bij en besloot de helst mogelijke dingen maar even te onderstrepen. Het begon vrij rustig maar al snel werden de pagina’s helsgroen. Ik kon gewoon niet geloven wat ik las. Kinderen die beide ouders om de hoek hadden wonen werden als ‘wees’ geëxporteerd naar landen als mijn Nederland, mijn Frankrijk, België, Spanje, Italië, Israël, Amerika. Nog net niet als vracht. Soms voor liefhebbende wensouders die graag God’s wil volgen en een kind een toekomst willen geven maar soms ook voor seks of organen. Op punten, je kon een wensenlijstje invullen, de mooiste gingen naar Amerika. Kwaliteit-prijsverhouding werkelijk excellent.

Dit alles onder de goed geïnformeerde ogen van Europa en met dank aan een sterke lobby van dubieuze hotemetoten uit zelfs mijn keurige Frankrijk. De namen die op de pagina’s voorbij trekken ken ik allemaal als het om Frankrijk gaat en ieder van hen had ik zonder problemen mijn dierbaarste bezit laten beschermen. Perfect onberispelijke politici en mediapersonen.

Twaalf jaar helpen zoeken

Op zondag 2 juni neem ik alles nog even goed door en maak een samenvatting die er niet om liegt en waar ik zeker een keer wat mee moet doen. Schokkend. Ik pak een grote enveloppe en stuur het inmiddels volledig groene boek aan Sigrid Kaag. Zij heeft zelf een zoon geadopteerd, doet alles voor arme kinderen in het buitenland, alles draait om psychisch welzijn en veiligheid en ik weet dat ze ooit werkte voor Unicef. Als iemand deze ellende snel en efficiënt voor Post kan oplossen dan is zij het. Kinderhandel bestrijden, voor seks of organen zal voor Kaag prioriteit nummer 1 tot ontelbaar zijn. Kaag rocks.

Op 2 juni laat Nieuwsuur zien hoe nonnen uit Haïti kinderen exporteerden naar de beschaafde wereld.[8] Ook naar Nederland. Kinderen met ouders die ze niet ter adoptie hadden afgestaan. Klinkt bekend. Wacht maar tot Kaag dit hoort. Haïti kan wel inpakken.

Op maandag 3 juni gaat het boek met bloemrijke postzegels op weg naar het ministerie. Het zal er hopelijk 4 juni wel zijn.

Ik was even vergeten dat Ivanka met haar kinderen in kooien zettende vader onderweg was naar Nederland en dat zij wellicht ook even wat tijd van mijn minister zou claimen. Het is 5 juni.

Op donderdag 6 juni twittert Roelie Post twee gelukkige berichten. Het eerste[9] is verbijsterend. In 2007 had Arun Dohle in de Indiase pers gelezen dat een echtpaar op zoek was naar hun gekidnapte zoon. Twaalf jaar lang hebben Dohle en Post (ACT) dat echtpaar helpen zoeken. Het kind bleek naar Nederland gebracht te zijn voor adoptie. De Nederlandse politie weigerde de aangifte op te nemen. De rechtbanken wezen hun eis af. Ze procedeerden zelfs tot aan het Europees Hof voor de Mensenrechten. Het Ministerie kon niet aan informatie komen en staatsecretaris Fred Teeven nam de tijd niet om het rapport dat hij van de Indiase Ambassadeur kreeg te lezen in 2013. Op 12 februari 2019 werd er vonnis gewezen, na 12 jaar. Het duurde 4 maanden voordat ze het vonnis kregen maar hier is het dan:

«Conspiracy to kidnap the children, change their names, to forge a surrender deed to look as if the biological mother did surrender the child to Malaysian Social Services to impersonate as mother of the kidnapped children, to use such forged surrender deed for cheating, to use such forged surrender deed for as genuine, to file such false and forged documents before the Court of Judicature in Madras for the purpose of obtaining order from the Honorable High Court to kidnapped children in foster care of foreign couples by obtaining donations from the foreign countries».

Nederland is in dit geval het buitenland. Dit is erkenning van het gelijk van Roelie Post maar vooral een geweldig schandaal[10] voor Nederland en Europa. Op diezelfde donderdag 6 juni kreeg Post bericht uit de EU dat er een begin werd gemaakt met het treffen van een regeling. Ik weet niet of dat betekent dat ze gewoon weer aan de slag kan en dat ze eerherstel krijgt maar gezien de toon van de tweet[11] is ze opgelucht dat er beweging in de zaak zit.

Nog steeds 6 juni en Kaag heeft in de Tweede Kamer een Algemeen Overleg over Noodhulp. Ze is, geheel tegen haar gebruikelijke temperament in, bekaf en bloedsjacherijnig. Als de postbode zijn werk enigszins adequaat heeft gedaan dan heeft ze het boek nu twee dagen in haar bezit, maar tussen de security clearance en Ivanka Trump ga ik er voor het gemak maar niet van uit dat het humeur door het beschreven en groenonderstreepte schandaal komt. Maar ik heb goede hoop dat ze het boek krijgt en inziet dat ze even Brussel moet bellen zodat het voor Post allemaal weer leefbaar gaat worden.

Aantal adopties steeg met 73%

Vandaag is het 7 juni en ik heb net via France Ô[12] een herhaling gezien van een uitzending van Investigations. Trafiquants: Le business de l’adoption. De presentatrice windt er geen doekjes om. Alles is te koop, het is alleen een kwestie van betalen…

Eerst zie je een echtpaar aankomen in Amerika met hun drie jaar geleden geadopteerde dochter Grace uit Congo. Al die tijd hebben zij maandelijks veel geld betaald aan het weeshuis voor de verzorging van hun kind. Moeder is extatisch gelukkig, eindelijk is haar familie compleet. Drie jaar lang procederen maar het is gelukt! Moet je je toch voorstellen, mijn lieve Grace, in Kinshasa, de mondiale hoofdstad van de verkrachtingen en dan als wees! Je moet er niet aan denken. Ze boft maar, Grace, dat ze nu veilig is. De fonkelnieuwe vader kan niet wachten om Grace haar nieuwe huis te laten zien, haar nieuwe bedje. Hij is de gelukkigste man ter wereld. Saillant detail, het weeshuis heeft nooit een cent ontvangen…. Als de afstaande ouders geen geld krijgen, de opstallende weeshuizen geen geld krijgen en de ontvangende ouders geheel te goeder trouw denken dat ze Gods pad volgen door die kinderen een toekomst te geven, op wie moet je dan boos zijn? Op de adoptieburo’s die dat geld in hun zakken hebben gestopt. Veel geld, per maand 425 dollar.

Tussen 2009 en 2013 steeg het aantal adopties vanuit Congo naar het buitenland met 73% en dat begon op te vallen. Er kwam een onderzoek en voortaan zouden alle gevallen scrupuleus bekeken worden. De consequentie was dat de kinderen langer in die tehuizen bleven, voor de procedures, en om te cashen natuurlijk.

Het zijn de Evangelisten die hierin het meest actief in zijn. God betaalt, via de kerk, 34.000 aan de adoptieburo’s en 17.000 exportkosten. Per kind. De Evangelisten voeren vanuit Amerika de adoptielobby, nu zie je 85 families die naar het Congres van Wisconsin gaan om hun senator te verzoeken de kinderen uit Congo te bevrijden. Ze willen dat Obama sancties oplegt aan Congo als Kabila de kinderen niet vrij laat. En dan zegt zo’n omhooggevallen senator en ik citeer: «Al deze kinderen zijn prachtig en wij zullen er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ze thuis kunnen komen.» Met thuis bedoelt hij Amerika. Een andere senator, Ed Royce is nog verder van het pad af, hij snapt niet waarom Congo zo aan die kinderen trekt, we hebben hier immers liefhebbende families voor ze… hij acht het gedrag van Congo onredelijk, buitensporig.

Je ziet een huilende adoptiemoeder in Amerika die zeker weet dat God er voor zal zorgen dat haar drie jaar geleden geadopteerde kind naar haar liefhebbende familie zal worden gebracht. Zij weet duidelijk ook niet dat het kind in kwestie in Congo waarschijnlijk ook gewoon ouders heeft, maar dan niet zo rijke. Ze zegt het snikkend. In naam van haar redder, haar Heiland, haar Zaligmaker Jezus Christus… Amen.

Dan zie je een knul die drie jaar geleden is geadopteerd door een bijna deugdelijke moeder die in eerste instantie beslist niet wist dat haar kind levende ouders had, in Congo. Die moeder is dapper en laat haar kind op camera vertellen hoe het nu voor hem is. Die moeder is een unicum, de meeste adoptiemoeders met hun nu vervulde kinderwens kijken wel link uit voor ze op camera komen vertellen dat hun kind in het land van herkomst levende ouders heeft die niet weten dat hun kind verkocht is aan de hoogste bieder met illegale documentatie van medeplichtige importlanden. Ze vertelt hoe haar kinderen getraumatiseerd zijn, alles hebben verloren. Ze zegt dat zij de kinderen niet heeft gered, wel haar kinderwens. Zij zegt dat die kinderen bij hun biologische moeder hadden moeten blijven. Die arme vrouw had alleen maar gewild dat haar kinderen veilig waren! De adoptiemoeder zegt dat het een corrupte bende is, die hele adoptiewereld, zij dacht eerst ook dat haar kinderen wees waren. Dit had ze nooit zo gewild. Haar zoon bleek twee jaar ouder dan uit zijn dossier bleek. Hij kan zich Congo goed herinneren, net als zijn echte moeder, zijn thuis en zijn oorspronkelijke voornaam… Hij dacht dat hij naar het weeshuis ging om daar iets te doen en begreep pas toen het te laat was dat hij nooit meer thuis zou komen. Hij vindt het erg verdrietig en is dat ook. Hij mist zijn moeder Marianne. Zegt hij. Huilend.

Europa klinkt als het paradijs

In Congo zijn er sinds de oorlog ongeveer 4 miljoen weeskinderen en dat maakt het een paradijs voor adoptieburo’s. Het gaat om de verkoop van minderjarige kinderen aan westerse ouders met een onvervulde kinderwens. Je kunt zien hoe ouders hun kind tijdelijk denken op te geven, zodat ze elders een goede scholing kunnen krijgen en zich helaas niet realiseren dat ze hun kinderen voor altijd hebben afgestaan. Als je het aan de kinderen zou vragen, zouden ze niet eens tegen zijn. Europa klinkt als het paradijs. Dat klinkt hopeloos naïef in mijn verwende westerse oren, maar blijkbaar kan de wanhoop groot zijn. Of, zoals een moeder het zegt, ik heb geen kinderen gekregen om ze weg te geven aan vreemdelingen! Zij verkeerde in de veronderstelling dat haar drie kinderen geschoold terug zouden komen tegen de tijd dat ze een jaar of 17, 18 waren. Zij dacht dat ze nog moeder was van de drie. Zij wist niet dat ze voor altijd afstand had gedaan, zij wist niet dat er al gezinnen waren die maandelijks honderden dollars betaalden aan de tehuizen waar de kinderen tijdelijk werden opgevangen in afwachting van de procedures die allemaal onder hetzelfde valse nummer gingen en met identieke, onzinnige vervalste formulieren. Zij wist niet dat haar kind naar Italië zou gaan, onder een andere naam verder zou leven en haar zou gaan vergeten.

Als de filmmakers de kinderen opsporen en terug willen halen voor het inmiddels aangekondigde vertrek naar Italië weten de adopterende ‘ouders’ dat te voorkomen. Zij hebben inmiddels zeggenschap over de nog in Congo verblijvende kinderen en verbieden contact met derden. Een gotspe. De lobby is te sterk. Een Congolese minister baalt er van dat kinderen worden beschouwd als objecten maar werkt nog steeds mee aan internationale adoptie van weeskinderen die uitsluitend op vervalst papier wees zijn. De Ambassade van Amerika doet ook goed werk. Ze bellen altijd even naar het weeshuis om te vragen of de kinderen wel écht wees zijn. De consul heeft vertrouwen in het systeem. Zegt hij.

Industrie

In de documentaire zitten ook beelden van Roelie Post die vertelt hoe maffieus ze geïntimideerd werd toen ze deze praktijken probeerde te voorkomen in Roemenië. Dat is haar op zich goed gelukt. In 2005 was de kinderhandel vanuit Roemenië effectief drooggelegd maar had zich snel verplaatst naar landen als India, Ethiopië en nu dus Congo. Post zegt dat het een industrie is met kinderen als product. Sindsdien heeft ze geen leven meer en moet onderduiken voor represailles van de adoptiemaffia.

Het is zo’n rare week geweest. Wat begon met een melig tweetje over die vreselijke kinderhandellobbyist De Combret werd een rollercoaster. Eerst val ik in de ene verbijstering nog groter dan de andere, dan blijken mijn beide landen vrolijk mee te doen aan die ellende, blijkt het gewoon recent nog stilzwijgend door te gaan en komt er een veroordeling van Kinderhandel die in ieder geval Fred Teeven zich aan moet trekken. En in de week dat ik lees dat Post kapot getreiterd werd door de Europese Commissie en de adoptielobbymaffia komt het bericht dat er misschien een klein beetje beweging in dat belachelijke aspect van die zaak zit.

Ik kan het niet volgen en ik vraag me af hoe Roelie Post dit nu al 14 jaar beleeft. Hoe kom je hier overheen? En die kinderen die hier geadopteerd zijn door liefhebbende adoptieouders? Weten die dat ze misschien geroofd zijn? Dat ze nog biologische ouders kunnen hebben? Dat ze misschien helemaal nooit wees waren? Dat ze nu wellicht vier ouders hebben? Geloven ze hun nieuwe ouders als zij zeggen dat ze het inderdaad niet wisten? En die nieuwe ouders, zouden zij het ergens in hun achterhoofd hebben gevreesd? Dat de dag zou komen dat de échte ouders hun geliefde zoon komen claimen?

En Nederland? Zou Nederland denken dat we hier toch maar mooi mee weg zijn gekomen? Frankrijk kan dat niet eens denken, die lobbyden zich helemaal de hel in, maar Nederland? Wij wisten het wel… in ieder geval sinds Roelie Post met klokken begon te luiden, maar afgezien van één onderzoek door Hirsch Ballin, wat heeft Nederland gedaan om het nu ook écht voortaan te voorkomen?

Joël Voordewind had het op die verpletterend drukke 6 juni in dat AO[13] Noodhulp over de beroerde toestanden in de kampen op Lesbos, hij wilde extra geld[14] om de opvang in de regio structureler en beter te organiseren zoals bijvoorbeeld door middel van het nieuwe Youth Business Campus concept. Is dat niet een prima mogelijkheid voor eerherstel voor Roelie Post? Mooie lange neus ook meteen in de richting van Ivanka.

Alles is te koop, het is alleen een kwestie van betalen…

Reactie

De keyzer Karel

Geef een antwoord Reactie annuleren

Nieuwsbrief ontvangen?

Contact

Stichting Beroepseer