Het leven samen dat achter ons ligt komt niet meer terug

In de (ouderen)zorg spreken we veel over
“belevingsgerichte” zorg. Luisteren en kijken
naar mensen kan veel informatie opleveren
over wat mensen denken en voelen.
Maar om je echt te kunnen inleven in iemands
situatie en zijn persoonlijke beleving daarbij, is
zelf ervaren een belangrijke raadgever.
Door mijn ervaringen met anderen te delen, probeer
ik bij te dragen aan meer begrip en inlevingsvermogen
bij mensen werkzaam in de zorg, over het ziektebeeld
dementie.
Dit doe ik door het schrijven van columns en
nu voor het eerst, met het delen van een gedicht dat
ik hierover heb geschreven, dat recht uit mijn hart komt.

Als je wakker wordt en je weet niet waar je bent.
Als je 60 jaar getrouwd bent en naast je in bed aantreft een “vreemde” vent.

Als je constant bang bent en in paniek, omdat je niet weet waar je bent en staat
Als je het liefst de hele dag in je bed ligt, omdat je lijf je ook nog in de steek laat

Dan kan ik je gelukkig nog proberen te troosten, door rustig met je te praten en te herhalen.
Dan kan ik proberen voor je te zorgen, omdat je in de normale dagelijkse dingen kan verdwalen.

We kunnen gelukkig met wat humor, nog af en toe samen lekker lachen wat ons even verblijdt.
We kunnen ook samen hard huilen, om het leven dat langzaam door onze vingers glijdt.

Langzaam de controle over je leven verliezen, waar je niets aan doet.
Langzaam afscheid nemen, van iemand waar je intens van houdt, die er echt toe doet.

Dit is een proces dat mij heel diep raakt.
Dit is wat mij intens verdrietig maakt.

Het is moeilijk in woorden te vatten, dat gevoel.
Ik denk dat je het van dichtbij mee moet maken om te weten wat ik bedoel.

Foto: Hetzelfde pad lopen, van Frank van Beloois (www.foto.vanbeloois.nl)