Caren Kunst schrijft op De Eerstelijns, magazine en platform voor strategie en innovatie, over de ellende van de ongecontracteerde zorg. Caren Kunst is verpleegkundige en zelfstandig ondernemer in de zorg. Ze schrijft:
“Je moet als ongecontracteerde wijkverpleegkundige documenten aanvoeren om je bekwaamheid te bewijzen. Dit gaat steekproefsgewijs, dan weer de ene zorgverzekeraar en dan weer de andere. Ik denk dat ik inmiddels wel 1.800 diploma’s heb ingestuurd, maar waar die blijven is een raadsel. Ik weet dat het BIG-register niet aangeeft of een verpleegkundige niveau 4 of 5 heeft, dus op zich snap ik de vraag van de zorgverzekeraars, maar het móet toch simpeler kunnen.
Een groot probleem is dat het factureren via de patiënt verloopt, en zie dan als wijkverpleegkundige dat geld maar eens te krijgen. Je treft mensen die het al hebben opgemaakt en desgevraagd zeggen: ‘O ik dacht dat het voor mij was’. Bij mensen in de schuldhulpverlening wordt een afbetalingsregeling voorgesteld. Dat verlegt het probleem naar de wijkverpleegkundige. En als die in het weekend palliatieve zorg verleent en de patiënt overlijdt, duurt het zes tot acht maanden voordat de familie bij het geld kan. Betaalt die dan nog?”
Geef een reactie