Waarom kies je voor werken bij de politie? Wat maakt het vak boeiend? Hoe ervaar je de zwaarte van het beroep en wat merk je van de waardering en erkenning vanuit de samenleving en van je werkgever? Stichting Waardering Erkenning Politie (WEP) praat deze zomer van 2013  met politiemensen over beroepstrots, waardering en erkenning. In aflevering 1 is aan het woord Stefan van Zanten (55), oud-militair en politieman en nu werkzaam bij het programma Versterking Professionele Weerbaarheid van de Nationale Politie.

De eerste aan hem gestelde vraag luidt: Hoe ben jij in het politievak terecht gekomen?
Van Zanten: “Ik ben begonnen als beroepsmilitair. Dat heb ik bijna 20 jaar gedaan. Ik ben onder andere uitgezonden naar Irak tijdens de eerste Golfoorlog en in 1993 zat ik als VN-waarnemer in Bosnië. Daarna heb ik als bureauchef bij de politie in Den Haag gewerkt en vervolgens nog 7 jaar bij de waterpolitie. Sinds drie jaar werk ik als projectleider mentale weerkbaarheid bij het programma Versterking Professionele Weerbaarheid. Ze hebben mij hiervoor gevraagd omdat ik ervaringsdeskundige mentale weerbaarheid ben. Door mijn oorlogservaringen in het buitenland en het politiewerk heb ik ptss gekregen. De ptss is bij mij chronisch, ik ben nog steeds onder behandeling”.

Wat betekent het om chronische ptss te hebben?
“Bij mij dat ik constant alert ben. Ik zit hier in deze kamer bijvoorbeeld zo opgesteld dat ik de deur kan zien, ik weet meteen hoe we weg kunnen komen als er brand uitbreekt. Ingesloten worden, niet wegkunnen, daar krijg ik heel veel stress van. Rond de kerst gingen we winkelen in Londen en dan moet je veel met de metro. Dat was voor mij de hel. Steeds was ik bezig met dingen als: wat zit er in de tas van die persoon, wanneer gaat de deur open, hoeveel mensen komen er nog bij in dit metrostel etc. Heel vermoeiend. Maar dat ik hier last van heb, betekent niet dat ik niet gewoon kan werken en zinvol bezig kan zijn”.

Ben je trots op de Nederlandse politie?
“Ja. Omdat het de enige instantie is die 24 uur per dag in het putje van de samenleving zijn werk blijft doen. Als er een overlast gevende idioot of een dakloze met psychoses over straat loopt, midden in de nacht, is het de politie die hem opvangt en de zorgkanalen instopt. Ik ben heel erg trots op de collega’s die dag in dag uit straatwerk doen en bij nacht en ontij boeven vangen”.

Volgens Van Zanten is de politie te weinig trots op zichzelf. De “hoogste bazen” zouden wel eens wat meer waardering hardop mogen uiten.
Lees het hele gesprek met Stefan van Zanten: Politietop moet waardering collega’s hardop uitspreken, op de site van WEP, juli 2013: www.wep.nu (Interview niet meer beschikbaar op site WEP).