Gezag
Gezag hoef je niet te ondermijnen, het ondermijnt zichzelf.
Geef acht!
Dat kan alleen maar afkomstig zijn van iemand die gezag wil uitstralen over anderen, want waarom zou dat anders geroepen worden? Misschien omdat degene die het uitroept acht moet geven op zichzelf? Want wat je zegt ben jezelf, is een veel gehoorde kreet. Degene die acht moeten géven, hoeven geen cijfer 8 te overhandigen, maar moeten bedachtzaam zijn, want er volgt iets belangrijks. Je wordt geïnspecteerd, er wordt paraatheid en oplettendheid van je verwacht. Het gezag heeft gesproken en daar heb je naar te luisteren, klaar!
Vroeger als kind leefde je al onder het gezag van jouw ouders, de school en eventueel de kerk. Je vond het normaal of niet, maar gezag was er altijd wel. En het vreemde is dat ieder mens dit op de een of andere manier accepteert. Pas vanaf een bepaalde leeftijd ontstaat er verzet en willen mensen niet meer onder gezag staan, ze willen niet meer dat anderen zeggen wat ze toe doen of te laten hebben. Wij worden zelfstandig en krijgen kinderen waarover wij op onze beurt gezag uitoefenen, want daarvoor zijn we ouders, nietwaar? Op deze wijze houden wij de cyclus in stand. Er zal dus altijd sprake zijn van een bepaalde hiërarchie onder mensen, thuis in het gezin, op school, het werk, in de kerk, bij de sportclub enz.
Het is best interessant je af te vragen in hoeverre je zelf (nog) onder het gezag staat of dat je gezag uitoefent over anderen. Op die manier zul je objectiever de ander benaderen. Ouders hebben sterk de neiging om middels gezag hun kinderen daar te krijgen waar zij (de ouders) ze graag willen hebben.
Dat gezag wordt op vele manieren uitgeoefend. Objectief gezien is daar helemaal niks mis mee. Het is alleen de vraag of ouders zich zo zouden blijven gedragen, wanneer ze tot het inzicht kwamen wat hun gezag onbewust teweeg brengt bij kinderen. Heb je er enig idee van in hoeverre het uitgeoefende gezag van invloed is geweest op bepaalde beslissingen in het leven, b.v. bij de beroepskeuze of met welke partner je verder door het leven gaat?
Bij de politie speelt gezag uiteraard een belangrijke rol. Wij oefenen onze taak al uit in ondergeschiktheid aan het bevoegde gezag, wat letterlijk betekent dat wij ons eigen gezag helemaal in handen leggen van anderen. Dit moet toch leiden tot conflicten, zowel innerlijk als uiterlijk? De conflicten ondermijnen dit gezag uiteindelijk. Het hele politiebestel is opgebouwd uit gezag en ondergeschiktheid en ik heb door de jaren heen een ontwikkeling meegemaakt, waarbij ik op een zodanige manier onder het gezag van ouders, school en kerk heb gestaan, dat dit mij onbewust bracht tot de keuze om politieman te worden. Op die manier kon ik zélf het gezag uitoefenen over anderen en na bijna 30 jaar kwam ik erachter dat dit slechts een noodzakelijk leerproces is geweest. Ik kreeg gaandeweg problemen met deze positie en ik voelde aan dat het niet in orde was. Het gevoel om het gezag uit te oefenen verdween en ik leerde de méns lief te hebben.
Het mooie daarvan is dat ik toch het politieberoep heb kunnen blijven uitoefenen, maar op een andere manier. Er werd geen verzet meer tegen mij geboden, ik werd niet meer aangevallen en beledigd, ik raakte nauwelijks nog in conflict met criminelen en het opvallendste was dat verdachten vrijwel altijd een volledige bekentenis aflegden, zonder dat daarbij psychische druk moest worden toegepast. Doordat mijn gezaghebbende uiterlijk vertoon verdween, ontstond er ruimte voor acceptatie en respect. En wanneer dit naar anderen toe getoond wordt, krijg je het altijd in even hoge mate terug.