Het is goed ook de mislukkingen op te schrijven in je CV, vindt professor Johannes Haushofer. Voor het evenwicht

Niet alle carrières lopen over rozen. De meeste zijn doornig of hobbelig. De Amerikaanse professor in de psychologie en publieke zaken Johannes Haushofer van Princeton-universiteit heeft een lijstje gemaakt van mislukkingen in zijn carrière en op internet gepubliceerd. Hij wil daarmee laten zien dat hij niet alles heeft bereikt waarnaar hij heeft gestreefd. Het openbaar maken van zijn mislukkingen doet hij uiteraard niet zonder bedoeling. Hij wil het evenwicht herstellen tussen succes en mislukking en anderen aanmoedigen door te zetten als het tegenzit.

Ana Swanson schrijft in het Amerikaanse dagblad The Washington Post dat het lezen over Haushofers mislukkingen haar een goed gevoel geeft: “Velen van ons hebben een minderwaardigheidsgevoel bij het lezen van het CV van een vriend of een sollicitant. Als je kijkt naar iemands fraaie professionele prestaties en opleiding, krijg je al gauw het gevoel dat die andere persoon veel belangrijker is dan jijzelf”.

Maar lees je tussen de regels door van een CV of korte autobiografie, dan zie je verborgen geheimen: een school waartoe men niet is toegelaten; de aanvrage voor een beurs die op niets is uitgelopen; een sollicitatie waarover achteraf weinig is nagedacht.
Een CV weerspiegelt slechts een heel klein deel van iemands ervaringen en misschien ook nog niet de belangrijkste.

Een bron van nieuwe perspectieven

Haushofers CV der mislukkingen^*) bevat opleidingen waartoe hij niet werd toegelaten, subsidies voor onderzoek die hij niet heeft gekregen en afwijzingen van wetenschappelijke tijdschriften voor het publiceren van zijn artikelen.
Haushofer: “De meeste dingen die ik probeer, mislukken. Deze mislukkingen zijn niet zichtbaar terwijl de successen wel zichtbaar zijn. Daardoor krijgen anderen de indruk dat ik meestal slaag in mijn pogingen. Het gevolg is vaak dat ze hun mislukkingen aan zichzelf wijten en niet aan het feit dat de wereld stochastisch^**) is, dat sollicitaties een loterij zijn en comités en scheidsrechters ook hun slechte dag hebben”.

Haushofers lijstje loopt van 2008 tot en met 2016 en is verdeeld in zes categorieën:
– Opleidingen waartoe hij niet werd toegelaten.
– Academische aanstellingen en uitnodigingen die hij is misgelopen.
– Contracten en studiebeurzen die hij niet heeft gekregen.
– Artikelen die werden geweigerd door wetenschappelijke tijdschriften.
– Subsidies voor onderzoek die niet aan hem zijn toegewezen.
– Meta-mislukkingen.

Wat de laatste categorie betreft merkt Haushofer op: “Dit verrekte lijstje met mislukkingen heeft meer aandacht gekregen dan mijn hele wetenschappelijke oeuvre”.

Haushofer schrijft dat hij zijn eerste CV der mislukkingen in 2011 samenstelde toen een vriend van hem die een inzinking had een steuntje in de rug wilde geven. De reacties bleken posifief en het idee zo’n lijstje openbaar te maken leek hem nuttig: “Ik hoop dat het op een goede dag een bron zal zijn van nieuwe perspectieven in tijden als de dingen niet goed gaan, vooral voor studenten en jonge collega’s”.
Hij beaamt dat zijn lijstje nogal kort lijkt, maar dat komt waarschijnlijk omdat hij een en ander is vergeten. Een uitgebreidere CV kan erop duiden dat de betrokkene goed is in het proberen van nieuwe dingen.

Misslukking is een essentieel onderdeel van het wetenschapper zijn

Het oorspronkelijke idee voor een CV der mislukkingen stamt van een in 2010 in het tijdschrift Nature verschenen artikel van Melanie Stefan van de Universiteit van Edinburgh. Zij beweerde dat een openbare lijst van mislukkingen een manier was anderen te helpen omgaan met hun tekortkomingen. Terwijl we zelf maar al te goed bekend zijn met succes en mislukking, zien andere mensen alleen de successen. Dat werkt ontmoedigend.

Stefan: “Als wetenschappers maken we een succesverhaal waarin onze tegenslagen verborgen worden, voor onszelf en voor anderen. Vaak lijken de carrières van andere wetenschappers een doorlopende reeks van makkelijke successen te zijn. Om die reden voelen we ons, telkens als we tekortschieten, alleen en afgewezen”.
Stefan adviseert ons een lijst van mislukkingen bij te houden om onszelf eraan te herinneren dat mislukking een essentieel onderdeel is van het wetenschapper zijn. Misschien kunnen we er ook nog een collega mee opbeuren die de moed heeft opgegeven.
Ze wijst er ook nog op dat aanvragen voor academische subsdies maar in 15 procent van de gevallen worden gehonoreerd. Dat betekent dat voor elk uur dat wordt besteed aan een succesvolle aanvrage, er waarschijnlijk zes uur voor niets zijn geweest.
Dat geldt natuurlijk ook op andere gebieden. Veel beroemde zakenmensen, onder wie Henry Ford faalden regelmatig voordat ze succes hadden. En het schijnt dat bijna elke beroemde schrijver of componist minstens een dozijn keer is afgewezen voordat succes zich aandiende.

*) Johannes Haushofer – CV of Failures: https://beroepseer.nl

**) Stochastisch = gebaseerd op waarschijnlijkheden.

Why it feels so good to read about this Princeton professor’s failures, Ana Swanson, The Washington Post, 28 april 2016: www.washingtonpost.com

A CV of failures, door Melanie Stefan, Nature, 17 november 2010: www.nature.com/articles/nj7322-467a

CV of failures: Princeton professor publishes résumé of his career lows, The Guardian, 30 april 2016: www.theguardian.com

Johannes Haushofer: https://haushofer.ne.su.se/