Vandaag merkte ik dat zorgverzekeraars ook op het gebied van de orthopaedische schoenmakers bezig zijn de keuzevrijheid te beperken, onder het mom van rationalisering met een mooi verhaal doodgewoon bezuinigingen aan het uitvoeren zijn en die professionals hun beroepstrots ontnemen.

Die plannen zullen die professionals volledig de lol in het werken ontnemen. Ik bezocht mijn orthopaedische schoenmaker vanwege de aflevering van een nieuw paar schoenen, nodig vanwege behoorlijke voetproblemen beiderzijds. De man, trots op zijn werk en blij dat ik door zijn arbeid weer goed uit de voeten kan, vertelde me een ongelooflijk maar waar streven van één van de grote zorgverzekeraars.

De managers daarvan hebben de volgende redenatie. Een orth.schoenmaker heeft een frontoffice: balie, wachtkamer, onderzoekruimte en een backoffice: de werkplaats om de schoenen zelf te vervaardigen, aanpassingen te maken, etc.
Front-/backoffice: typisch managersjargon dus.

Wat men nu wil is dat de orth. schoenmakers hun frontoffice behouden maar dat er een centraal gelegen backoffice komt waar al het werk aan de schoenen plaatsvindt. Keuzevrijheid lijkt er te zijn maar is slechts schijn omdat centraal de schoenen vervaardigd zouden moeten worden.
De orth. schoenmaker vroeg zich ook af hoe hij in die constructie nog verantwoordelijkheid kon dragen voor het geleverde produkt.
Immers, zolang hij het allemaal in eigen beheer deed, werkte hij zelf aan alles mee, had het overzicht.
Stel dat in de beoogde situatie een klant schoenen krijgt die niet bevallen, dan moet hij de handen in de lucht steken en kan alleen maar zeggen dat een ander het gedaan heeft.
Dat hebben we al eerder gezien bij het spoor, de energiebedrijven etc, etc.

Ook dit is weer een voorbeeld hoe men door opdeling van bezigheden professionals met een terechte beroepstrots de lol in het werk gaat ontnemen.

Het enige advies wat ik hem kon geven was: span je in om met je beroepsorganisatie, maar ook in je eentje een grens te trekken. TOT HIER EN NIET VERDER.