Politie in het nauw
Elke dag opnieuw lees je ergens iets over het geweld tegen hulpverleners. De website geweld tegen politie spreekt boekdelen. Geweld tegen gezagsdragers en autoriteit is van alle tijden.
Toen ik op 1 januari 1970 in dienst trad bij de politie was er geweld. Toen ik er op 1 november 2012 uitstapte, was dat ook nog het geval. In 1970 was er nog geen Internet, geen YouTube, niets van dat alles. De krant was er en natuurlijk radio en tv. Anno 2013 ontkomt niets meer aan het oog van welke camera dan ook. Alles wordt geregistreerd en gepresenteerd, dag in dag uit, 24/7.
In de jaren ’70 knokten wij ons in de gemeente Maastricht door elk weekend heen. Met dronkenlappen, agressieve mensen en onruststokers. Jazeker, ook toen waren die er, elk weekend opnieuw. Maastricht telde toentertijd ruim 400 kroegen. De meeste knokpartijen ontsnapten aan het oog van de toenmalige media. Ze bleven als sterke verhalen hangen binnen de politiebureaus. De agent, die gewond raakte, liet zich verzorgen in het ziekenhuis en ging weer over tot de orde van de dag. Dat deden trouwens ook de meeste dronkenlappen, want het volgende weekend waren ze weer van de partij, net zoals de dienders.
In de loop der jaren werd er zwaarder gestraft, de enkelband deed zijn intrede, resocialisatie werd toegepast enz. enz. Geweld bleef bestaan.
De gezagsdragers ontwikkelden zich ondertussen ook verder, d.w.z. met steeds minder mensen daadwerkelijk op straat, nieuwe regels, wetten, normen en waarden. De mensen veranderden, dus ook de dienders. Er werd minder van elkaar geaccepteerd, de lontjes werden korter. Individualisme, opportunisme en materialisme deden hun intrede, De hebzucht sloeg toe, waardoor er onverbiddelijk ten koste van anderen werd gegraaid. Geweld bleef desondanks bestaan. Zo zijn we verworden tot de samenleving en het gezag anno 2013.
De strijd tegen die negatieve ontwikkelingen zal moeten worden getransformeerd tot nieuwe inzichten, tot een soort begrijpen, waaróm dit alles gebeurt, waarom mij overkomt wát mij overkomt. Zowel bij de gezagsdragers als bij anderen. Gezagsdragers zijn óók de samenleving. Ze komen niet van een andere planeet.
Het project Versterking professionele weerbaarheid spreekt boekdelen. Er zijn in elk geval drie weerbaarheidsvormen en geen twee, zoals zo vaak wordt geroepen. Er is sprake van fysieke, mentale én morele weerbaarheid. De kunst is om jezelf daarin te plaatsen, of je nu gezagsdrager bent of burger. Een nog grotere kunst is het om vervolgens in de spiegel te durven en kunnen kijken. Niet gemakkelijk, zeer zeker niet. Volgens mij ligt daar wél de sleutel tot de deur die toegang biedt tot minder geweld en agressie tegen wie dan ook.
Maar wie ben ik om dit allemaal zomaar te roepen? Ik ben gepensioneerd, heb geen last meer van die lastpakken, voyeurs en de mediagekte. Vandaar dat ik er maar over schrijf. Is wel zo gemakkelijk! En veilig!