Bij het video-interview met Wiel Janssen over de jeugdzorg staat een anonieme reactie die twijfels zaait over de bedoelingen van Janssen.

Onder het pseudoniem ‘zorg’ wordt Janssen verweten weer te willen eten uit de rijke ruif van de jeugdzorg. Hierbij wordt niet ingegaan op de concrete voorstellen die Janssen doet.

Op deze site hechten wij erg aan het verantwoordelijkheid nemen voor je eigen standpunten. Niet voor niets is ons motto een combinatie van ‘moed en vertrouwen’. De prominente plaats die het video-interview inneemt op deze site is daar de uitdrukking van. Daarbij neemt de geïnterviewde verantwoordelijkheid voor wat hij/zij zegt. Je wordt een ‘talking head’ en je komt twee weken in de etalage te staan.
Op deze site hebben we inmiddels een flinke verzameling van beeld-columns. Prachtig, omdat het stuk voor stuk mensen zijn die bereid zijn gebleken om op zeer persoonlijke manier in het openbaar stelling te nemen.
Ik realiseer mij in toenemende mate hoe bijzonder dat is. Er lijkt in Nederland een tweedeling te zijn. Aan de ene kant is er een kleine groep mensen die in het openbaar stelling durven te nemen; aan de andere kant is er een zeer grote groep die anoniem zijn mening spuit.

Hoe groot die kloof is, wordt duidelijk als je bijvoorbeeld de Forum-reacties bij kranten-columns bekijkt. Bijna alle reacties zijn anoniem, onder een of ander (zogenaamd) lollig pseudoniem. Allemaal mensen die blijkbaar niet hun naam durven te verbinden aan hun mening. De grofheid van veel van de reacties is daar niet los van te zien. Wanneer niemand weet wie je bent, kan je zeggen wat je wil zonder daarop aanspreekbaar te zijn. Internet heeft dat laffe gedrag geïnstitutionaliseerd. Je vraagt je af waar al die bivakmutsen zo bang voor zijn? We leven toch niet in een totalitaire staat? In veel andere landen is men jaloers op de vrijheid die we hier hebben om voor onze mening uit en op te komen.

Die angstvallige lafheid lijkt in Nederland breed verspreid te zijn. Ook op de werkvloer heerst die: angst om de collega aan te spreken, angst om met de baas in discussie te gaan. Het lijkt er wel op dat hoe groter de welvaart is, hoe groter de angst. In dit verband is er sprake van een rare paradoxale ontwikkeling in ons landje.
De keerzijde van dat massale laffe gedrag, lijkt een steeds groter wordende behoefte aan ‘moedige voorbeelden’ te zijn. Het succes van Geert Wilders komt voor een belangrijk deel voort uit de bewondering van al die laffen voor de moed van Wilders om te zeggen wat hij denkt en dat hij de consequenties daarvan op de koop toe wil nemen. Dat is iets wat velen niet durven. Zij zoeken een hele brede rug.
Dit verklaart bijvoorbeeld het verschijnsel dat Wilders tegen zijn uitdrukkelijke zin een flinke groep aanhagers heeft die anonieme haat- en dreigmails stuurt naar iedereen die hem ook maar een strobreed in de weg legt.

In een gezonde democratie discussiëren mensen met open vizier, met naam en toenaam, op een fatsoenlijke manier met elkaar. Dat ideaal willen we in ieder geval op deze site graag uitdragen.