Op het moment dat de fundering gaat schuiven wordt het onrustig aan de top. De top heeft belang bij een star fundament en een starre constructie. Het liefst een dode structuur die niet beweegt. Dan lijkt het allemaal beheersbaar en dat is nu precies de taak waar de top op wordt afgerekend. Als iedereen zich als “dood” gedraagt en zich beperkt tot zijn taak en daar tevreden mee is, loopt alles op rolletjes…

Het probleem is echter dat er leven nodig is om voort-te-leven en dat maakt de uitkomst ongewis.
De keus is om vast te klampen aan een structuur die het leren (en daarmee het veranderen) smoort of het leren toelaat om de stroom te volgen. Je bevrijden van aangeleerde “waarheden” leidt misschien wel tot heel andere keuzes uit vrijheid geboren. Het blijft echter de kunst om die trouw te blijven in structuren die daar weinig ruimte toe laten. Hiërarchische relaties geven een zekere structuurzekerheid omdat de macht over de ander gelegitimeerd is verklaard. In wezen is dat een ziek uitgangspunt, tenzij zij van onderaf gefaciliteerd is in het vertrouwen dat die macht in beider belang wordt aangewend. Daarnaast dat het gebruik van die macht ook verantwoord wordt en instemming krijgt.

Dienend leiderschap biedt een toegevoegde waarde, onderdrukkend leiderschap smoort.

De verhouding tussen het eigen belang, de anders belang en het zoeken naar het gemeenschappelijk belang is precair. De sociocratie en mediation geven daar handen en voeten aan in de praktijk. Beiden beginnen met de aanpak van de machtsongelijkheid, die het gezamenlijk leren blokkeert.