Het onderling vertrouwen in de zorg is niet meer vanzelfsprekend. Dat uit zich in de toenemende regeldruk, in berichtgeving in de media, in de manier waarop mensen praten over de zorg, in de manier waarop wij, zorgverleners, praten over verzekeraars en de politiek. Maar ook in hoe wij genoodzaakt zijn te werken in het ziekenhuis. Het is overal. En het lijkt erop dat we dit met elkaar hebben gecreëerd. Dit is niet hoe wij, jonge zorgprofessionals, de komende 30 jaar willen werken.

Wij pleiten dan ook voor een nieuwe inrichting van de zorg, met een betere sociale balans tussen patiënt, arts, ziekenhuis, zorgverzekeraar, politiek en maatschappij. Dit alles gebaseerd op de essentie van de zorg: vertrouwen. Onderling vertrouwen tussen de verschillende partijen in elkaar, zodat we eindelijk weer kunnen doen waarvoor we zijn opgeleid: zorg verlenen met bezieling!