In Amsterdam, zo kunnen wij vandaag in Trouw lezen, is het weer kermis, om het cynisch te zeggen. In een verpleeghuis is het weer eens grondig mis. Maar niet getreurd. Volgens een verklaring van het bestuur wordt o zo hun best gedaan. Drie artsen zijn opgestapt en heffen hun klaagzang aan. Verpleegkundigen en verzorgenden zijn, traditiegetrouw, in geen velden of wegen te bekennen. Duidelijk is in elk geval: Noch de directe zorgverleners, noch de behandelaars waren in staat om gezamenlijk een strategie te ontwikkelen om de belangen van kwetsbare en weerloze mensen te verdedigen.

Kennelijk zal er veel geklaagd en gemopperd zijn en werd er vooral doorgegaan om conflicten te vermijden en natuurlijk, om de hulpvrager niet in de steek te laten. Kennelijk drong het ook hier tot niemand door dat door deze houding de hulpvragers in de steek gelaten werden en hun belangen allesbehalve verdedigd.
Ik vraag me dan ook af wat de beroepsethiek inhoudt van zorgverleners en behandelaren? Is men werkelijk niet in staat om gezamenlijk op te komen voor de belangen van kwetsbare en weerloze mensen?

Maar dat niet alleen. Wat is de beroepsethiek van managers, directieleden, leden van de Raad van Bestuur, alsook van inspecteurs, politici, beleidsambtenaren? Want dat dit huis en het SPDC Oost de enige instellingen zijn waar het niet deugde en niet deugt is te mooi om waar te zijn.
Voor mij is duidelijk dat er sprake is van een misvormde ethiek, een ethiek die niet van kwetsbare weerloze mensen uitgaat, maar door heel andere motieven geregeerd wordt.

In mijn boekje Zorg over de zorgverlening geef ik duidelijk aan dat de professionals op de werkvloer tekort schieten in het beschermen van en het opkomen voor de belangen van kwetsbare mensen. Ik geef daarbij suggesties aan om verantwoord in opstand te komen. De Raad van Bestuur van Arkin, waarbij ik werkzaam ben, doet er alles aan dat dit boekje niet bekend wordt bij haar medewerkenden.

Verbeeld ik mij dat de verpleegkundigen in opstand zouden komen? Nee, alles toedekken en bij het oude laten, dat voorkomt conflicten, wordt de vrede tussen de verschillende belangenpartijen gewaarborgd.
En zo kunnen we weer wachten op de volgende rel. Waar iedereen natuurlijk weer volgens het Pavlov model ontzet is, verbijsterd en ontsteld.

Nee, de beroepsethiek is aan revisie toe. Helaas zullen nog heel wat kwetsbare mensen die zich niet kunnen verdedigen, geofferd worden op het altaar van de verwrongen en misvormde ethiek van hen die liegen dat de belangen van kwetsbare mensen, die zich niet kunnen verdedigen, centraal staan.