Ik beken, na het lerarendebat van 24 januari 2019 was ik zwaar teleurgesteld. Nee, een zak met geld had ik niet verwacht, maar wel een strijdlustige minister die liet merken niet zozeer naast, maar vooral voor de leraar te staan.

Geen van dit alles was terug te zien in het debat. Een aantal Kamerleden probeerde de urgentie van het lerarentekort en daarmee het onder druk staan van onderwijskwaliteit te benadrukken. Het mocht niet baten, de oneliners vlogen ons om de oren, maar de minister bleef rustig en vertelde over de enkele honderden leraren die hij kon overhalen om weer terug te komen. Nou zou ik dat in percentages kunnen uitrekenen, maar het is minder dan 1% van de stille reserves. Deze reserves bestaan uit 83000 leraren waarvan er 31000 in het primair onderwijs zouden kunnen werken.

Ik voelde me niet erkend

Het debat raakte me omdat ik me niet gezien voelde als leraar en niet erkend. Niet erkend in mijn harde werken, niet erkend in mijn professionaliteit en niet erkend in mijn autonomie. De onrust in het onderwijsveld van de afgelopen maanden rondom het lerarenregister, het proces van curriculum.nu en alle proefballonnetjes hebben daar ook zeker niet aan bijgedragen in deze tijd die extra onrustig is door het oplopende lerarentekort.

Het debat waarvan ik had gehoopt dat het enig heil zou brengen, heeft mijn frustratie juist vergroot. De onderwijskwaliteit staat onder druk door het lerarentekort en vraagt veel van de huidige leraren. Dat besef leek te ontbreken tijdens dit debat waar de vraagstukken en verantwoordelijkheden werden heen en weer geschoven als hete aardappelen alvorens deze dan weer terug te leggen bij de ‘sector’.

Wij schuiven niet af op anderen

Het maakt me moe en ik ben het zat!

Ik NEEM mijn verantwoordelijkheid als leraar en voer mijn onderwijstaak naar eer en geweten iedere dag uit.

Ik probeer, binnen mijn mogelijkheden, elke leerling en groep kwalitatief het beste onderwijs te geven, waarbij ik verder kijk dan wat de methodes bieden.

Ik professionaliseer, ga naar conferenties, breid mijn kennis en didactisch palet uit, lees vakbladen en literatuur en ik zoek zelf ook veel informatie uit over onderwerpen waar ik weinig van weet in het kader van passend onderwijs.

Ik neem verantwoordelijkheid voor het vakinhoudelijke, vakdidactische en pedagogische proces!

Ik ken mijn cao en ik neem initiatief om dit goed te organiseren in onze school, daarnaast ga ik overal naartoe waar input van leraren gevraagd en nodig is.

Ik begeleid LIO’ers, zijinstromers en nieuwe collega’s, niet als aparte taak, maar gewoon omdat dit erbij hoort en je niemand wilt verliezen voor het onderwijs.

Met mij zijn er veel leraren die dit doen voor ONS onderwijs en ONZE leerlingen.

Wij leraren weten hoe belangrijk goed onderwijs is, we zien de kwaliteit van ons onderwijs achteruit hollen en voorzien de gevolgen voor de maatschappij in de toekomst.

O ja, ik werk fulltime en ik heb een gezin.

Ik werk met hart en ziel nu ruim 15 jaar in Amsterdam Zuidoost waarbij kansengelijkheid en onderwijskwaliteit mijn grootste drijfveren zijn. Ik wil dat leerlingen straks weggaan als scholieren met een sterke kennisbasis en een positieve houding waarmee ze kansen voor zichzelf creëren en zo patronen kunnen doorbreken.

Beseft de politiek wel dat de leraren van vandaag ook niet in één nacht goede leraren zijn geworden? Daar gaan jaren overheen, jaren van investeringen in professionaliseren, jaren begeleiding door collega’s en intern begeleiders, jaren vallen en opstaan.

De zij-instromers, starters en LIOers van nu worden begeleid door leraren opdat zij straks dezelfde kwaliteit kunnen leveren als deze doorgewinterde leraren van vandaag. Realiseert de politiek zich wel dat met zij-instromers voor de klas, het nog even duurt voordat we leraren hebben die werkelijk de verantwoordelijkheid kunnen dragen voor het vakinhoudelijke, vakdidactische en pedagogische proces?

Deze toekomstige leraren kunnen alleen goede leraren worden doordat leraren zoals ikzelf onze verantwoordelijkheid nemen. Wij schuiven niet af naar anderen, wij zeggen niet dat we al heel veel doen en dus niets méér kunnen doen tot een nieuw plan of een nieuwe begroting.

Wij leraren NEMEN onze verantwoordelijkheid voor goed onderwijs elke dag weer, politiek neem uw verantwoordelijkheid!

Ik staak 15 maart!