Een collega-docent Frans vroeg me of ik vond of een depressieve docent eigenlijk wel voor de klas mocht. Ik zei dat een depressieve docent ongetwijfeld niet voor de klas kòn… je bent depressief of je bent het niet. Toch?

De vraag bleef door mijn hoofd spoken. Ik weet het eigenlijk niet. In mei kreeg mijn vertrouwen in onze rechtsstaat een dreun, in juni en juli raakte mijn vertrouwen in een diepe coma en is overleden op 12 juli toen mijn Minister-President geroutineerd, aantoonbaar en met overtuiging tegen mij loog op straat.

Sindsdien heb ik gemerkt dat het Ministerie van Justitie de Archiefwet ontduikt door sinds 1994 geen stukken meer over te dragen aan het Nationaal Archief, dat hetzelfde Ministerie van Justitie lak heeft aan de scheiding der machten en driftig meepingelt in het proces Wilders en dat de verantwoordelijk Minister, indien daarop aangesproken tijdens de Politieke Beschouwingen, lekker voetbal zit te kijken. Ditzelfde Ministerie van Justitie doet haar uiterste best om de Rechtsgang zo moeilijk mogelijk te maken voor de minder vermogenden. Mijn Rechtsstaat is rot vanaf de kop en dus hoeft niemand zich illusies te maken over de andere ministeries. Minister Grapperhaus in tranen over de aanslag op de Rechtsstaat… Adding insult to injury. De aanstaande Europese oppergod van Justitie, de hoeder van de Giga-Rechtstaat heet trouwens met een beetje pech Didier Reynders¹⁾… Dat kan, hij is namelijk niet veroordeeld voor corruptie en witwassen als ex-geheim agent zijnde. Alle zegen komt van boven. Met bakken…

Ik kan nu probleemloos een hele serie misstanden benoemen maar kies voor kop in het zand. Ik mòet geloven in een Rechtsstaat. Anderen zijn religieus en kunnen een extra Weesgegroet bidden als hun vertrouwen wankelt, maar politiek is mijn enige religie en mijn schietgebeden maken tot nader orde weinig indruk in Den Haag…

In de onderwijswereld leer je jonge kinderen dat je het goede moet doen, dat je iemand moet verdedigen die onheus wordt bejegend, dat het belang van één nooit ondergeschikt mag worden gemaakt aan dat van een ander, dat niemand belangrijker is dan een ander, dat mensen even veel waard zijn. Dat je niet moet buigen voor corruptie of druk, dat politiek werkt zonder last en ruggespraak en meer van dat soort pikante onzin. Partijdiscipline quand tu nous tiens…. Plotseling lijkt het me toch wel zinnig dat we een vak als Burgerschap invoeren. De rechtsstaat is soms stuk. Het was fijn om dat bijna 50 jaar niet te weten. Ik wens de volgende generaties de capaciteit om laconiek om te kunnen gaan met dit soort ontdekkingen. Is dat een depressie? Is dat juist lucide? Is het pessimistisch? Realistisch? Pathetisch? Defaitistisch? Aan het eind van ieder examenjaar lees ik Huis Clos. Klassikaal. Dat zal dit jaar wel even slikken worden. Blijft ‘t bij L’enfer c’est les autres of duik ik toch dieper het Existentialisme in? Sartre wat doe je me aan….

Moet ik me als docent niet liever druk maken over het lerarentekort, curriculum onzin, het leenstelsel, knellend onderwijs, sectarische clubjes en de discussie over art. 23? Nee. De leerplicht is inmiddels bijna vervangen door de ophokplicht, kijk eens in het Primair Onderwijs. En trouwens, waarom zou je kinderen leren nadenken zolang de Rechtsstaat aan flarden ligt? Alles komt goed. Kan niet anders. Uiteindelijk. Moet haast wel. Hoop ik. Toch? Ik denk dat ik Sartre dit jaar maar vervang door iets minder confronterends…

¹⁾ https://www.tijd.be/politiek-economie/belgie/federaal/parket-onderzoekt-aantijgingen-van-corruptie-tegen-reynders/10162414.html

We moeten weer dom worden – De afschaffing van de mondige burger, door YorienvdH, Opiniez, 20 augustus 2019: https://opiniez.com/2019/08/20/we-moeten-weer-dom-worden/yorienvdh/

Charlotte Goulmy is lerares Frans