De politieke arena blijkt een slangenkuil te zijn waar het politieke leven soms afhangt van de wispelturigheid van de een of andere geachte afgevaardigde. Er wordt te vuur en te zwaard gestreden voor ieders gelijk. Oppositie tegen coalitie.

De oppositie ruikt bloed. Staatssecretaris Frans Weekers heeft de Kamer onvoldoende of onjuist ingelicht over de zorgtoeslagfraude van Bulgaren. De vertrouwensvraag dient zich aan. Zijn eigen ambtenaren lieten hem al vallen door publiekelijk bekend te maken dat hij had gelogen toen hij aan de Kamer liet weten dat hij pas sinds enkele dagen op de hoogte was van dit fraudeschandaal.

Tja, en als je eigen ambtenaren op het ministerie je als leugenaar neerzetten, dan hoef je slechts te wachten op een massale aanval van de oppositie. Zij ruiken hun kans. Als aasgieren storten zij zich op hun prooi, want wie weet leidt het tot de val van het Kabinet.

Het voorjaarsreces zal Frans geen goed doen. Dat geldt trouwens ook voor Anouchka van Miltenburg, de voorzitter van de Tweede Kamer. Zij zou zich eigenlijk als een soort sissende cobra moeten weren tegen zoveel egotripperij. Zij is immers de baas over de vergaderprotocollen en -procedures. Anouchka blijkt echter haar kwetsbaarheid niet te kunnen camoufleren. De geachte afgevaardigde Sybrand van Haersma Buma  gooide zijn christelijke huid af en ontpopte zich als een duivelse slang. Hij was het gehakketak blijkbaar moe en siste Anouchka op een vervaarlijke toon toe dat zij de indruk wekte partijdig te zijn. De voorzitter voelde zich onheus bejegend en in haar integriteit aangetast. De beroepseer was zichtbaar in het geding.
Zij bood eerst haar nederige excuses aan als zij de indruk zou hebben gewekt partijdig te zijn. Vervolgens schorste zij de vergadering voor vijf minuten. In een mum van tijd veranderde de cobra in een schichtige hazelworm. Met driftige passen verdween zij achter de coulissen. Uiteraard achtervolgd door een horde pers. Er hing immers sensatie in de lucht. Zou Anouchka nog terugkeren of niet?

Zij kwam terug en vervolgde de vergadering alsof er niets was gebeurd. Met de kleenex-tissues achter de hand. De beroepstrots had het dit keer gewonnen van de persoonlijke emoties, maar of dat nog een keer zal lukken, is de vraag.

Diezelfde avond sprak parlementair verslaggever Frits Wester bij P&W over een tissue-moment van Anouchka. Volgens Wester was zij achter de coulissen in huilen uitgebarsten.

Premier Rutte steunt de voorzitter uiteraard. Zij is immers een partijgenoot. Rutte vond het incident niet pijnlijk. Logisch, hij was immers niet het onderwerp van discussie. Volgens de premier is het uiting geven aan emoties in de politiek juist krachtig.

Misschien verklaart dit waarom hij altijd lacht.

Jacques Smeets
www.deblauwediender.nl