De Korpschef van de Nationale Politie, Gerard Bouman, werd in het tv-programma Knevel & Van den Brink (15/01/2014) aangesproken op de creativiteit van bendeleden, die zich aan de sterke arm der wet onttrekken. Aanleiding was de arrestatie van elf bendeleden in Den Haag.

Bouman wist, net als ik, al lang dat andere bendeleden door gezinsleden, buren en zelfs ondernemers worden gewaarschuwd en meeprofiteren van de buit. Dat bendeleden richting Marokko vertrekken om daar een tijdje liefdevol door familie te worden opgevangen, was voor mij als oud-politieman, eveneens geen verrassing en ook niet dat zij daarna weer terugkeren om vervolgens verder te gaan met hun criminele activiteiten.

Gerard Bouman schrok er in het geheel niet van. Hij liet zich niet knevelen door deze twee naïeve EO coryfeeën. Hier sprak de nog steeds diep in zijn hart levende en praktisch denkende straatagent:  “Als ze zich verstoppen en een tijdje onderduiken, hebben we er ook geen last van, dus hebben we dat bereikt”, aldus de korpschef in een ontnuchterende reactie. Een waarheid als een koe, maar televisiemensen als Andries en Thijs schrikken zich een hoedje wanneer de hoogste politiebaas in Nederland op een laconieke manier bij hun aan tafel vertelt dat het in crimineel Nederland vrij normaal is dat ouders hun ontspoorde kinderen nu eenmaal in bescherming nemen.

Weten zij veel? In hun wereldje gaat het om formats, kijkcijfers en selectie van de tafelgenoten. Zij kijken in camera’s en niet in de criminele wereld en al helemaal niet in de harten van politiemensen die dagelijks te maken krijgen met mensen die het niet zo nauw nemen met onze rechtsregels en met normen en waarden. In het politieberoep heb je te maken met de keiharde en ruwe onderkant van onze samenleving. Aan de tafel van Knevel & Van den Brink wordt alles tot in de puntjes en op de seconde nauwkeurig voorbereid en geregisseerd. Daar komt geen crimineel aan te pas. Er worden mensen verzameld die de programmamakers  interessant genoeg vinden voor de uitzending en waarvan zij denken dat het voldoet aan de verwachtingen m.b.t. de kijkcijfers. Met dit soort zaken heeft het politieberoep totaal niets van doen.
Volgens Knevel moest de politie in zo’n wijk een oproep doen aan ouders en familie dat het van ongewenst gedrag getuigt om hun criminele kinderen te laten onderduiken. Volgens mij getuigt zo’n vraag pas van echte naïviteit. Hij sloeg helemaal de plank mis door verontwaardigd te roepen dat wij als burgers zeggen dat dit in Nederland toch niet kan. Thijs van den Brink deed er nog een schepje bovenop door aan de korpschef te vragen of hij zijn zoon – als hij er een zou hebben – zou helpen wanneer die zoiets zou doen. Zou hij werkelijk gedacht hebben dat de korpschef zou zeggen: “Ja, natuurlijk!”

Wellicht had de korpschef iets meer uitleg kunnen geven over het verschoningsrecht. Nog beter was het geweest wanneer hij beide tafelheren had uitgenodigd om ‘n keertje mee te gaan met zo’n actie. Zouden ze tenminste zelf kunnen ervaren hoe de buitenwereld er werkelijk uitziet. Ik vermoed dat ze het in hun broek zouden doen. Tegelijkertijd zouden ze dan wel meer dan genoeg stof hebben om een programma te verzorgen dat zeker zou voldoen aan de kijkcijferverwachtingen.

Jacques Smeets

www.deblauwediender.nl