De laatste tijd wordt er in de media nogal negatief bericht over de politie. Is het niet over de vorming van de Nationale Politie, dan gaat het wel over wanbeleid op het gebied van inkoop en aanbesteding, over het ziekteverzuim of over de afwikkeling rondom PTSS-procedures. Positieve berichten lees je niet zo snel in de media. De politie moet het dan maar doen met mooie ontwikkelingen waar men zelf toe heeft bijgedragen, maar waarvoor de media geen aandacht hebben.

Recent werd ik aangenaam verrast door een collega, die mij een persoonlijk berichtje stuurde. Wij kennen elkaar niet persoonlijk en zij wilde feitelijk alleen maar iets met mij delen. In eerste instantie ging het over de worsteling met de vraag waarom zij nog steeds bij deze baas was, omdat zij soms niet meer begreep hoe het eraan toegaat bij de politie, zowel intern als extern.
Een trieste gebeurtenis zorgde voor een veranderd inzicht en dat zij overging tot actie.

Tijdens de confrontatie met een ernstig incident waarbij een dode was gevallen, ontstond bij haar het idee om een bijeenkomst te organiseren voor een grote groep ooggetuigen, zodat zij openlijk konden praten over elkaars ervaring en over de impact van de gebeurtenis. Zij kon echter binnen de eigen organisatie en directe samenwerkingspartners nergens terecht met deze groep getuigen. Dat ging haar aan het hart, omdat zij als politieagent verdomd goed wist dat de omstandigheden rondom zo’n ernstig incident vaak een bron is voor een moeizame verwerking van het leed. Dat geldt net zo goed voor ooggetuigen als voor politiemensen.
Tijdens een zakelijke ontmoeting met de brandweer, besprak zij haar knelpunt met de bevelvoerder van dienst, die ook bij het incident betrokken was geweest. Hij liet haar weten voor opvang te willen zorgen, aangezien dat ook paste binnen het taakveld van de brandweer. Na overleg met haar leidinggevende en de brandweer, legde zij aan de groep getuigen de mogelijkheid voor om bij de brandweer bij elkaar te komen. Iedereen was enthousiast en kwam naar de bijeenkomst. Samen hebben ze elkaars ervaringen en gedachten over de confrontatie met het menselijk leed gedeeld.
De collega maakte met de leiding binnen haar eenheid de afspraak dat zij dit verder mag uitwerken om een soort vangnet te creëren voor dergelijke getuigen. Op die manier weet zij weer waarvoor zij onder meer bij de politie is gegaan, zo liet ze mij weten.

Het gaat niet uitsluitend om het bestrijden van criminaliteit, boeven vangen en zodoende een bijdrage te leveren aan de veiligheid binnen de samenleving. Zij was niet vergeten dat in haar taak ook is omschreven dat zij hulp moet verlenen aan hen die deze behoeven. Zij werd geraakt door de dankbaarheid van die getuigen en schreef dat zij de flow weer terug had gevonden, nadat zij eigenlijk al met de gedachte leefde dat zij uit het uniform was gegroeid, dat zij er niet meer in paste.

Deze collega zag behoefte, creëerde ruimte en heeft gewoon aan die behoefte voldaan door deze bijzondere getuigenis een goede afloop te kunnen bieden. Hier is sprake van een vernieuwde en interessante praktijk, waarbij de politie iets heeft geleerd van de brandweer. Een mooi voorbeeld van best practice en benchmarking. Om maar eens een paar mooie begrippen te noemen.

Jacques Smeets
www.deblauwediender.nl