“Het allertreurigste is dat mensen zich ontrecht zijn gaan voelen”. Renate Rubinstein

Op 18 december 2019 zat ik op de publieke tribune van de Tweede Kamer toen staatssecretaris van Financiën Menno Snel aftrad vanwege de Kinderopvangtoeslag.
Het moment was verwarrend. Voorzitter van de Tweede Kamer Khadija Arib schorste het debat en de ouders op de tribune bleven zitten, in hun wereld betekende schorsen even naar de wc, kopje koffie, uithuilen en over tien minuten verder. Maar iets later vulde ze aan dat ze schorste tot 18.00 uur. Bodes gingen heel geduldig uitleggen dat het debat nu voorlopig klaar was, dat ze naar huis konden, de pers deed ook een poging, ik ook, maar er heerste ongeloof. Hoezo? Nee hoor, de voorzitter zei: geschorst!

Toen kwamen de Kamerleden en drong het langzaam bij de ouders door, ook vandaag zouden ze niks wijzer worden over hun dossier, hun toekomst.

Ik kwam in contact met een moeder die sterk en gebroken tegelijk op me over kwam, ze zat klem tussen alles. Overheid, instanties, hulpverlening, geld, huur, schuld, ellende en ik zei: joh waarom schrijf je dit niet op?

Je hebt binnenkort een afspraak met Rutte, zorg dat hij je dossier kent. Dat vond ze wel een goed idee. Ze wilde gaan schrijven zodra ze haar dossier had gekregen. Dinsdag zou ze eindelijk meer weten. En dinsdag wist ze dus niks. de koerier kwam niet want de dossiers waren niet klaar en dus al die stress en slapeloze nachten om niks.

Dat het al jaren helemaal ellendig ging was één ding, maar dat het sinds 18 december 2019 tot 7 januari 2020 even hard zo vernederend is doorgegaan is een schoftenstreek.

Ik zei, schrijf het van je af. Lukt niet.

Ik zei, probeer te slapen. Onmogelijk.

Haar aangestelde bewindvoerder die alles zou regelen kon, vanwege gebrek aan saldo, haar huur niet betalen.

Als je niet kunt slapen, kun je niet denken, als je niet kunt denken kun je je niet verdedigen. Je hebt begeleiding, maar die mag niks doen, die kan niks doen. Je wilt wel over zijn hoofd gaan maar je bent bang voor represailles.

Je zou wel aan de huisarts een slaappil willen vragen maar je durft niet. Je bent  bang dat veilig thuis dan zegt… Heee die vrouw trekt deze staatsgeorganiseerde martelgang niet… Zullen we daar eens even naar de thuissituatie kijken?  Hee, de huur is niet betaald… Hee die moeder slaapt niet…

Nee gek hè? Als je niet naar de huisarts kunt uit angst voor Veilig Thuis dan denk ik dat Veilig Thuis een andere naam moet krijgen.

Kan iemand even gewoon normaal doen, die mensen een bak geld geven voor de huur en de geruststelling dat vragen om hulp, vragen om een stevige slaappil en erkennen dat dit nu beslist absoluut en ondubbelzinnig veel te veel is een teken is van gezond verstand dat applaus verdient in plaats van dreigementen? Zo maak je mensen stuk en mijn land moet daar dringend mee kappen. Ik kan dit niet aanzien.

De meeste mensen deugen, nu Den Haag nog.

Foto bovenaan: De Tweede Kamer