Zondagavond 21 oktober 2018 berichtte het televisieprogramma Nieuwsuur over de groeiende vraag naar jeugdzorg. Dat is een probleem voor de gemeente. Het aantal kinderen en pubers dat professionele hulp zoekt, groeit. Gemeenten die deze jeugdhulp betalen, raken hierdoor steeds dieper in de rode cijfers. Een kleine 90 gemeenten hebben al een beroep gedaan op de zogeheten ‘stroppenpot’, een noodvoorziening. Daarom moeten gemeenten nu noodgedwongen bezuinigen op de zorg of op andere terreinen.

Jeugdhulp is de laatste tijd dagelijks in het nieuws. Ook in het onderwijs. Hans Koppies schreef op zijn blog Pedagoogle van 30 juni 2018 dat de jeugdhulp uit zijn voegen barst en het passend onderwijs wringt.
Koppies is orthopedagoog, publicist en redacteur van De Pedagoog, vakblad van de Nederlandse Vereniging van pedagogen en onderwijskundgen (NVO).

Cirkelredeneringen

Koppies vindt dat de Tweede Kamer zich overgeeft aan cirkelredeneringen. Nadat de Tweede Kamer had vastgesteld dat er veel knelpunten zijn bij onderwijs aan zorgleerlingen, was de conclusie meer geld en meer specialisten in jeugdhulp en onderwijs steken. Maar deze cirkelredenering biedt volgens Koppies geen echte oplossingen voor passend onderwijs en de almaar uitdijende jeugdhulp:

“Als het niet goed gaat met een kind op school – of een leerkracht weet niet hoe het verder moet met het kind – is het gewoon geworden te vragen om kinderpsychiatrisch onderzoek. Kinderpsychiaters zagen hun spreekkamers de laatste decennia vollopen. Teveel kinderen keerden terug met een psychiatrische diagnose; anno 2018 zijn ADHD en autisme niet weg te denken uit de klas. En dan is diezelfde leerkracht opnieuw onmachtig, maar nu vanwege al die kinderen met ADHD en autisme in de klas die een speciale aanpak van de leerkracht verlangen. En daardoor is de werkdruk te hoog. En faalt passend onderwijs. En zijn er (nog) meer psychologen nodig.

Scholen, leerkrachten en leerlingen staan onder hoge druk, met een ‘tegenvallend’ schooladvies als zwaard van Damocles. Onderzoeken laten zien dat bij kinderen met een psychiatrische diagnose de eerste signalen zich veelal voordeden op school. En dat is op zijn zachtst gezegd opvallend. Mede door de perverse prikkel van een bekostigingssystematiek die psychiatrische classificatie als voorwaarde stelde voor geld en hulp, is de wat-is-er-mis-met-dit-kind-benadering leidend geworden. Omdat scholen aangemoedigd werden om intensief samen te werken met jeugdhulp is deze benadering ook in het onderwijs mainstream geworden.

Explosieve toename ADHD en autisme

Uit de geschiedenisboeken: ADHD en autisme waren in de klas een grote zeldzaamheid totdat in 1994 de DSM IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) op het toneel verscheen. Verruimde definities zorgden voor een explosieve toename van ADHD en autisme bij kinderen”.

Lees de hele blog van Hans Koppies, Docent schiet niets op met jeugdhulp, 30 juni 2018: https://hkoppies.wordpress.com

Lees ook de blog van Koppies over de te dominante psychiatrische benadering van als problematisch ervaren gedrag van jonge kinderen in de klas: De orthopedagoog als advocaat van het kind, 16 oktober 2018: https://hkoppies.wordpress.com