Een huisarts twittert dat kinderen vanaf dertien jaar met vermoeidheid en burn-out klachten geregeld op zijn spreekuur komen. Ze zijn meestal hoogopgeleid en hebben last van perfectionisme. Hij suggereert de kinderen regelmatig filosofie en lessen in levenskunst te geven. Dagblad Trouw meldt dat er jaarlijks dertienhonderd nieuwe gevallen van anorexia bijkomen^*).

Behalve leren filosoferen is er nog een andere remedie: aandacht geven en kinderen iets leren zelf te maken. Neem bijvoorbeeld de in populariteit gestaag in aantal toenemende afdelingen van WALHALLAb, een creatieve leer- en werkplaats voor jongeren. Daar leren ze optimaal van hun begeleiders en van elkaar. Daar staat doen op nummer een in plaats van praten en dat leidt in de meeste gevallen tot echte communicatie.
Annemieke van Manen geeft een voorbeeld op haar blog Konijnenpaadjes in onderwijs. Sinds september 2018 volgt Van Manen de opleiding Talentbegeleider voortgezet onderwijs. Een talentbegeleider begeleidt cognitief begaafde kinderen. Van Manen stelt zichzelf de vraag op welke manieren zij kinderen die dreigen uit te vallen toch door of langs het huidige systeem heen kan helpen, zonder dat zij zichzelf verliezen: “En hoe kan ik met mijn ervaringen het systeem een beetje beter maken. Met hoofd, hart en handen”

Op stage bij WALHALLAb

Van Manens recentste verhaal gaat over Margriet van negentien: “Omdat het leven haar even niet al te gemakkelijk afging, was ze een tijdje op stage bij WALHALLAb. Ze kreeg de mogelijkheid om een oude Artifortstoel op te knappen. Margriet had nog nooit meubels gerestaureerd. Ze kende het werken met een naaimachine alleen van horen zeggen. Was niet bekend met de verwerking van leer. Toen ze begon met het demonteren van de stoel, had ze geen idee waar te beginnen. Ik gaf haar een schroevendraaier, die ze voorzichtig tussen het frame en de stof heen en weer bewoog. Toen de stof meegaf en ze een ijzeren draadje zag, ging het langzaam maar zeker bij haar dagen dat de bekleding op de stoel geniet was. Haar ogen begonnen te glimmen.

Van november tot mei hebben we bijna wekelijks samen aan de stoel gewerkt. Het was een enorme klus. We hebben de stoel eerst helemaal uitgekleed en ontdaan van alle oude ballast. Alle bekleding moest van de stoel af en alle (honderden) nietjes hebben we uit de stoel getrokken. De bekleding tornden we uit elkaar. Die oude stukken stof vormden de patronen voor de nieuwe bekleding. Met kussens en leer van afgedankte banken zijn we de naakte stoel gaan opbouwen.

In het begin was Margriet heel voorzichtig met alles wat ze deed. Tijdens het gepuzzel met patronen zagen we af en toe dingen over het hoofd: een leerstuk bleek toch te kort, het knippen was niet helemaal goed gegaan, een naad viel precies op een lastige plek. De oude stof was soms opgerekt en dus eigenlijk niet goed geschikt voor een patroon. Margriet schrok soms van deze tegenslag: wat nu? Maar altijd gingen we op zoek naar een nieuwe oplossing. Of we kwamen iemand tegen die ons hielp, het voor ons relativeerde of een goede tip gaf.

[…]

Toen ik met Margriet aan de stoel begon, had ik geen idee waarom ze bij WALHALLAb was. Ik ging ervan uit dat ze het leuk vond om met haar handen te werken. We bouwden een band op. En in de loop van onze samenwerking vertelde Margriet wat ze wilde vertellen. En dat was genoeg.

Precies op het moment dat Margriet toe was aan een nieuwe stap, was de stoel af. Margriet kondigde zelf aan dat ze verder ging. Inmiddels is ze begonnen met een werkstage in de kinderopvang. Wat? Ze is niet aan de slag als leerling in een meubelstoffeerderij? Nee. En dat was ook helemaal niet de bedoeling. Ze heeft haar leven weer opgepakt en haar eigen route bepaald”.

Lees de hele blog van Annemieke van Manen, ARTIFROG©, Konijnenpaadjes in onderwijs, 19 mei 2019: https://konijnenpaadjes.wordpress.com

WALHALLAb: https://www.walhallab.nl

^Noot
*) Docent Madeleine van Cann brengt haar leerlingen bij dat er meer is in het leven dan optimaal presteren, door Peter Henk Steenhuis, Trouw, 22 mei 2019: www.trouw.nl