Je kunt schrijven over het thema beroepseer vanuit de invalshoek van opgelopen beroepszeer. Ik denk dat degenen die werkzaam zijn in de publieke sector het allemaal kennen en aan de lijve ondervonden hebben de laatste jaren. Hoe ons vak, of dat nou in onderwijs, bij de politie of in de zorg is, feitelijk teloor is gegaan aan overmatige bureaucratie en regelgeving, aan controle en beheersing dus. En je was erbij en je keek ernaar, je voelde je onmachtig om er wat tegen te doen, maar met lede ogen en met pijn in hart zag je het gebeuren.

Nu kun je een stuk gaan schrijven vanuit de boosheid en frustratie die dat met zich mee heeft gebracht. Ik denk dat dat op zich ook mag, boosheid en frustratie hoef je niet onder het tapijt te schuiven, want het mag best in het licht gezet worden, uitgesproken worden, want daar ligt het beginpunt, de motor, om veranderingen en vernieuwing tot stand te brengen.

Maar wat belangrijker is, heilzamer, is de positieve invalshoek te gaan zoeken. Te kijken naar de hele goede dingen die gaande zijn in Nederland op het moment en vervolgens daar de inspiratie en de kracht uit te halen. Herstel van Beroepseer moet voortkomen uit kracht, niet uit onmacht..

Ik denk dat we in een land leven, in een wereld, waar de oude structuren en bolwerken langzaam maar zeker een voor een aan het instorten zijn. Feitelijk leven we in een revolutionaire tijd.

De ‘oude structuur’ staat voor de manier waarop tot nu toe bestuurd werd. Van bovenaf, de macht lag in de top, en dat kon ook, want daar lag de kennis, en die kon afgeschermd worden. De revolutie is dat dat niet langer mogelijk is, kennis is nu van iedereen, mensen kunnen razendsnel met elkaar in contact komen en kennis delen. Dat is m.i. de reden dat oude bolwerken instorten, en daar liggen ook precies de mooie nieuwe kansen om van onder af een nieuwe besturingsfilosofie, nieuwe organisatievormen tot stand te brengen.

De besturingsfilosofie is dood, leve de besturingsfilosofie.

Niet langer verticaal, maar horizontaal, niet langer iemand in de top die, los van God en het primaire proces, iets bedenkt, wat de piepeljes op de werkvloer mogen gaan uitvoeren, maar vernieuwende initiatieven vanuit contact en verbinding in het primaire proces zelf!

En het hele goede nieuws is, dat er onmiskenbaar en onomkeerbaar een hele nieuwe wind begint te waaien in Nederland, van mensen die de noodzaak hiervan herkennen en zelf verantwoordelijkheid beginnen te nemen om veranderingen tot stand te brengen, in onderwijs, in zorg, feitelijk in alle sectoren. Er is echt een omslag gaande van de passiviteit van het bij de pakken neerzitten naar mensen die opstaan en moed en vindingrijkheid laten zien. Dat is geweldig hoopvol..

Er is een prachtig nieuw elan aan het ontstaan, en wat ik de komende tijd wil gaan doen is iedere week, een stukje van dat nieuwe elan hier op het blog voor het voetlicht brengen. Genoeg wat beroepszeer betreft, tijd voor beroepseer, voor de inspirerende verhalen..

Ik ga dat doen aan de hand van het boek dat Peter Camp recent geschreven heeft, De Broedfactor.

“Veel mensen willen hun verlangens en frustraties over hun organisatie en omgeving delen met anderen en omzetten in werkbare oplossingen. Ze vormen – bewust of onbewust – een broedplaats: een (virtuele) plek waar nieuwe, creatieve ideëen onstaan over werk en samenleving. Dat loopt van ‘communities of practices’ en denktanks tot straatfeesten en internetgroepen. Maar managers en bestuurders drukken deze initiatieven vaak de kop in; door hun behoefte aan planning en controle weten ze er niet goed mee om te gaan.”

Wat Peter Camp gedaan heeft: hij is als het ware door heel Nederland gaan wandelen en heeft goed om zich heen gekeken wat er gaande is, uit alle hoeken en gaten heeft hij broedplaatsen verzameld en beschreven. Het boek is “een aaneenschakeling van stellingen, praktijkvoorbeelden, inspiratiebronnen en interviews waardoor de lezer duidelijk wordt hoe je broedplaatsen kunt faciliteren, en vooral ook: consolideren.”

Voor mij is dit boek een enorme eyeopener, daar waar het gaat om het besef dat we niet meer alleen staan. Niet als individu, als hier en daar incidenteel een dappere roepende in de woestijn, en ook niet als Stichting Beroepseer, in het verlangen naar andere manieren van werken en organiseren. Naar manieren van werken waar je als mens echt tot je recht kan komen, in je creativiteit, in je betrokkenheid en je vakmanschap. Dat dit een verlangen is, wat echt breed aanwezig is, en waar mensen ook voor gaan staan..

Eerste aflevering van dit nieuwe elan, wordt verwacht: volgende week zondag.