Recent las ik van een programmamanager dat zij één heidag zou organiseren waarin zij samen met collega’s ging definiëren hoe hun gedroomde digitale werkplek eruit ziet, maar vooral hoe zij dan zouden samenwerken.

Ik kom uit een politiewereld en daar is dromen eigenlijk taboe. Het zou zelfs je leven kunnen kosten als je op de verkeerde momenten droomt. Digitale werkplekken zijn er al, in bescheiden aantallen. Zolang het maar niet ten koste gaat van blauw op straat en opsporing. Het is mij nooit duidelijk geworden in hoeverre ze bij de politie hebben geleid tot een betere samenwerking. In het democratische hart van Nederland, de Tweede Kamer, zijn de desks, waarachter onze geachte afgevaardigden hun eervolle beroep uitoefenen, verworden tot digitale werkplekken pur sang. Dat werd me duidelijk bij het volgen van het begrotingsdebat via het tv-kanaal Politiek 24.

Vrijwel ieder Kamerlid was vanaf het pluche druk bezig de contacten met de buitenwereld of met collega’s binnenshuis te onderhouden. De tweets, de vind ik leuk’s en de sms-jes verspreidden zich in razendsnelle vaart over en weer via de digitale snelweg. De geachte afgevaardigde achter het spreekgestoelte deed verwoede pogingen om contact te zoeken met toehoorders, die er wel waren, maar niet luisterden. Sommige sprekers probeerden de aandacht te trekken door iets te zeggen dat afweek van de door spindoctors nauwkeurig op papier geformuleerde volzinnen. Af en toe stuiterde er een groot ego, als door een wesp gestoken, vanuit het pluche naar de microfoon om met gespeelde verontwaardiging – het blijft immers een politiek spel – te reageren op zoveel onrecht, dat er waarschijnlijk niet eens was.

Ik zat te kijken naar een wederzijds spel van minachting, dat zelfs niet meer door de voorzitter ten goede kon worden gekeerd. Zodra de spreker zijn laatste klanken via de microfoon de Kamer had ingeslingerd, werd direct de plaats achter het betoverende schermpje ingenomen en zocht een nieuwe tweet of ander berichtje zijn weg over de digitale snelweg naar de volgers, vrienden of collega’s.

Niet getreurd, volgens André Kuipers kunnen we straks op de ene planeet geboren worden en op een andere sterven, zonder dat we ooit de aarde hebben gezien. Hebben dromen misschien ook geen betekenis meer.  We vragen ons dan af wat heide en de Tweede Kamer betekenen. Samenwerken doen we uitsluitend digitaal.

De werkelijkheid van nu roept bij mij de vraag op in hoeverre Kamerleden nog eervol hun verantwoordelijke taken binnen het beroep uitoefenen? Zouden zij allemaal beseffen dat beroepseer iets is dat niet alleen met hen zelf te maken heeft? Ik weet het niet zeker, het valt mij wel op dat ik de Kamerleden die ik tot nu toe mocht spreken eer voor hun beroep hoog in het vaandel hebben staan. Ik blijf ze derhalve opzoeken, zodat ik ze kan blijven prikkelen om die eer gestalte te geven.

Jacques

www.deblauwediender.nl