Prima werk geleverd, bedankt voor de inzet….. niemand anders had dit beter gedaan kunnen hebben….. ik ben je eeuwig dankbaar!!! Of…..ehhh……wat leuk dat uitgerekend jij aan me hebt gedacht……wat zie je er mooi uit……. het doet me goed je nog eens te zien!!!!

Complimenten, wat doen die met je? Geef jij ze zelf ook aan anderen?

Je voelt je gestreeld of aangenaam verrast, het doet je goed wanneer je merkt dat iemand anders aandacht voor je heeft, dat je ergens voor wordt bedankt, toch? Of voel je onzekerheid en ben je terughoudend in het geven van complimenten? Vind je dat je teveel eer krijgt voor het werk dat je doet? Ben je verbolgen als je denkt een compliment te hebben verdiend en je krijgt er geen? Misschien voel je schaamte of afweer opkomen, wanneer iemand iets goeds over je zegt, denk je bij jezelf dat je het niet waard bent om die aandacht te krijgen. Wellicht moet volgens jou een compliment eerst maar eens verdiend worden? Hoe is dat bij jou op het werk?

De ene keer wordt er kwistig gestrooid met complimenten voor het geleverde werk, de andere keer krijg je constant negatief commentaar en er wordt nooit eens tevreden teruggekeken op de geleverde prestatie. Tegenwoordig tracht men hier en daar op een krampachtige manier middels bewust (financieel) belonen een blijk van waardering te uiten naar individuele werknemers. Een puur materiële beloning wordt zelden ervaren als een welgemeende dankbetuiging, het lijkt meer op een soort afkoopsom voor het niet hoeven tonen van werkelijke innerlijke gevoelens.

En privé, in de relatie, of in de samenleving, hoe zit het daar?
Vier je met plezier jouw verjaardag of zou je het liefst die dag zo ver mogelijk van alles en iedereen weg zijn? Zeg je wel eens zomaar tegen je partner dat je hem/haar graag ziet, er goed uitziet, dat je hem/haar lief hebt?
Er wordt veel commentaar gegeven op gedrag of uiterlijk van de ander, men laat het overduidelijk merken, men schroomt niet om elkaar te schofferen, te beledigen of te negeren. Hufterig gedrag komt tegenwoordig voor in alle lagen van de bevolking, ook bij de politie. En altijd heeft de één het over de ánder, maar zelden of nooit over zichzélf. Er zijn mensen die openlijk zeggen niet graag gefeliciteerd te worden (en zeker niet gekust willen worden), anderen maken er dankbaar gebruik van om zoveel mogelijk felicitaties in ontvangst te nemen.

Het is mij de laatste jaren opgevallen dat er bij de politie niet scheutig wordt gestrooid met complimenten. Integendeel, er wordt veel geklaagd en gekankerd op de organisatie, de leidinggevenden, de maatschappij en de regering. Onderzoek naar (on)tevredenheid van werknemers toont aan dat een groot deel van onze populatie ontevreden is, terwijl  het management in hun presentatie graag wil laten zien hoeveel mensen er tevreden zijn.  De leiding zegt de knelpunten onder ogen te zien en zet daar onmiddellijk een plan van aanpak tegenover. Vervolgens gaan we over tot de orde van de dag. Er gebeurt wel iets, blijkbaar is dat onvoldoende want een paar jaar later volgt geheid een nieuw onderzoek. Een keer in de zoveel jaar bekijk ik bij gelegenheid de bij elkaar gespaarde en vergaarde diploma’s, beoordelingen, getuigschriften enz.

De persoonlijke dankbetuigingen van mensen spreken mij het meest aan.  Als ik die brieven lees, geeft dat genoegdoening en een eergevoel over mijn beroep, dat ik iets heb betekend voor anderen.  Het gaat in deze zaken over een paar verdwaalde Duitsers, die op weg naar huis van vakantie de weg waren kwijtgeraakt, over de inbeslagname van een blaffende hond, zodat een ernstig overlastprobleem werd opgelost, of over een aanrander die ik aan de hand van een compositiefoto herkende. Dat soort dingen. Ik nam complimenten altijd graag in ontvangst, niet zo uitbundig, maar toch, het deed mij goed, ik voelde me vereerd. Mijn beroep werd gewaardeerd en dat op zich was al eervol te noemen.

In 2008 zag ik een collega intens genieten van een tv-optreden van zijn dochter (zangeres). Wij keken op de werkvloer met nog een aantal andere collega’s naar die uitzending. De vader genoot zichtbaar van zijn dochter en ik was gewoon blij voor hem, omdat hij zo blij was. Het was indrukwekkend om te zien hoeveel collega’s  zich in die situatie niet goed raad wisten met het uiten van gevoelens. Wrange humor, ironie en ongepast commentaar over uiterlijk of muziek werden schaamteloos geuit, terwijl ik gewoon blij was voor de vader van die zangeres, en ook nog genoot van de muziek en haar optreden. Ik heb daarna met die vader nog vaak gesproken over dat moment. Hij wist vanaf die dag dat hij zo’n uitzending nooit meer op de werkvloer zou bekijken. Ik vermoed, dat afgunst en jaloezie, maar ook onbewuste schaamte om zich eerlijk en oprecht te uiten in die machocultuur, de drijfveren van collega’s waren om zich zo laatdunkend uit te laten. Zijn dochter (Wendy) maakt tegenwoordig in binnen – en buitenland furore, samen met Guido’s Orchestra (Guido Dieteren is haar echtgenoot).

Op een dag belde ik een paar collega’s van de uniformdienst op hun vrije dag om ze te bedanken voor de uitstekende wijze, waarop ze een zaak aan de recherche hadden overgedragen. Zij reageerden enthousiast, maar ze zeiden ook dat ze dit helemaal niet hadden verwacht, integendeel, men dacht dat er nog vragen waren of dat er iets niet goed was. Toen zij begrepen dat ik hun alleen maar wilde bedanken, waren ze gewoon blij. Moet je eens kijken, dacht ik toen, hoe bijzonder het voor mensen is om een compliment te ontvangen en hoe blij ze er achteraf mee zijn.

Waarom hebben mensen er toch zo’n moeite mee om een compliment uit te delen of te ontvangen? Zijn we bang om blijdschap en vreugde te uiten, bang om geraakt te worden, bang om kwetsbaar te zijn? Hebben we van huis uit meegekregen dat wij ons normaal moeten gedragen en is uitbundigheid of te grote bescheidenheid een misplaatste uiting van gedrag? Heeft het te maken met onze Calvinistische inslag? Het antwoord op deze vraag kun je het beste zelf geven. Want het zijn jouw gevoelens die opkomen. Je moet je er uiteraard eerst bewust van worden.

Je krijgt wat je geeft en je geeft wat je krijgt, hoe dan ook!
Daar kan geen mens om heen, dat is een natuurlijke wetmatigheid. Dus, als je een compliment uitdeelt moet je niet raar opkijken wanneer je er een terug krijgt. Hoef je ook niet raar op te kijken dat je de neiging hebt een compliment terug te geven, wanneer jij er een krijgt. Het is een héél natuurlijk gevoel.

Geniet ervan!

Jacques

www.deblauwediender.nl